Dag vrienden, familie, collega's en ander volgers.

Vrijdag 15 juli heb ik mogen genieten van een geweldig afscheids/slagings/verjaardagsfeest. Het is ongelofelijk hoe vaak ik vrijdag de vraag heb gekregen of ik het niet spannend vond, zo alleen op reis. Toen kende ik nog geen spanning en maakte ik mij nog nergens druk om. Maar nu, een dag voor vertrek begint die spanning toch wel te komen. Maar naast die spanning overheerst het gevoel dat ik eindelijk mijn droom kan waarmaken. Ik heb dan ook vooral zin om te gaan.

De dag voor vertrek

Vandaag stond in het teken van de tas in pakken. Ik heb alles wat ik mee wilde nemen uitgestalt in de woonkamer. Met behulp van een checklist heb ik mijn spullen bij elkaar kunnen leggen. Zo is de kans klein dat ik nog wat vergeten ben. Na de checklist eenmaal te hebben afgewerkt konden we eindelijk gaan inpakken. Zo heb ik met het inpak-inzicht van me vader de tas goed vol gekregen. Ik had zelfs nog plaats over.

Dan nog maar voor de laatste keer nog de checklist doorlopen, en nog een lijstje gemaakt voor mogenvroeg. Alles is compleet en klaar voor vertrek. Eindelijk, eindelijk, na al die maanden er naar toe leven staat mijn reis nu echt voor de deur.

Update!

De dag van vertrek

Vandaag was het dan zo ver. De dag van vertrek. Vanmorgen stond ik onder de douche en dacht. "Dit is misschien wel de laatste WARMEN douche voor de komende 5 weken." Na een lekkere (nu nog warmen) douche, een lekkere boterham gegeten en alles nog eens dubbel gecontroleerd. Dit met 2 overbezorgde ouders. Rond een uur of 12:00 nog bezoek gehad van mijn maatje die mij nog steeds voor gek verklaard. Even later kwamen mijn zeer emotionele opa en oma ook nog afscheid nemen. Het is natuurlijk ook niet niks als 1 kleinzoon in Zambia zit, de andere kleinzoon in Peru zit en je dochter, kleindochter en schoonzoon in ghana zitten. En dit allemaal in de zelfde periode. Oma en Opa maak jullie niet druk. Ik zal uitkijken en zorgen dat ik jullie als ik terug ben weer in mijn armen kan sluiten.

Eenmaal onderweg naar het vliegveld alle leuke reacties op facebook en whatsapp nog eens gelezen en geantwoord. Het doet goed dat er zo veel mensen met je meeleven en benieuwd zijn naar je reis.

Dan zie je opeens het vliegveld dichterbij komen. Je voelt dan dat het niet lang meer duurt. De grote reis gaat beginnen. Het moment dat je ouders mij los moeten laten en mij door te poortjes zien weglopen. Nog een keer omdraaien even zwaaien en daar vertrek ik dan. Alleen op avontuur.

De vlucht

De eerste vlucht startte in Düsseldorf. Ik vertrok om 18:30, voor dat ik het in de gaten had was ik al in München. Waar ik vervolgens 1,5 uur moest wachten totdat ik mijn volgende vlucht kon pakken. Gelukkig heb ik de tijd goed om gekregen. Wachtend bij de gate kon ik mijn vliegtuig al zien. Kan wel zeggen dat ik nog nooit in dit formaat vliegtuig heb gevlogen. Om 20:20 kon ik instappen, en om 21:10 steeg ik op. Ik hoopte dat ik de komende 11 uur vliegen door kon slapen. Maar helaas had ik niet de meest ideale plaat. En kon ik mij geen houding geven. Na amper 2,5 slaap heb ik het opgegeven en ben ik maar een film gaan kijken. Rond 5:30 gingen de lichten in het vliegtuig weer aan en kwam de cabin crew langs met het ontbijt. Ongeveer 2 uur later kwam ik aan in Johannesburg, waar het op dat moment nog net 9 graden was. De 2 uur die ik in Johannesburg moest wachten heb ik in een restaurant op het vliegveld gevuld. Nog even contact gehad met het thuisfront en een cola gedronken. Tot nu toe gaat alles volgens schema. Nu, op moment van schrijven zit ik in het laatste vliegtuig naar Livingstone. Een korte vlucht van ongeveer 1,5 uur, voordat ik eindelijk op het land sta waar ik de komende 5 weken zal verblijven.

De dag van aankomst

Ja dan is het eindelijk zo ver. Ik Ben veilig op de plaats van bestemming geland. Ik stap uit het vliegtuig en loop over het vliegveld richting de paspoortcontrole. Ik kijk naar het Afrikaanse landschap en voel me gelijk thuis. Bij de ingang kom ik eerst nog voorbij een Ebola controlepost. Dit word gedaan om een uitbraak te voorkomen. Ben niet ongerust in Zambia is momenteel geen Ebola uitbraak. Eenmaal gecontroleerd

naar de paspoortcontrole gelopen en mijn visus geregeld. Na een paar minuten wachten kwam Kennedy (mijn contact persoon) mij ophalen. Het was nog geen 10 minuten rijden naar het vrijwilligershuis. Ik was net op tijd voor de lunch, kon gelijk aanschuiven. Niet veel later ontmoette ik de eerste medevrijwilligers. Vrijwilligers uit allen hoeken van de wereld. Zo heb ik gesproken met mensen uit U.S., Nieuw Zeeland, Australië, Schotland, Engeland en zelfs België.

Rond een uur of 16:00 werd ik gevraagd of ik mee ging om met de plaatselijke kinderen te voetballen. Ik ben natuurlijk meegegaan, heb niet gevoetbald maar de kinderen langs de lijn even bezig gehouden.

Om ongeveer 19:00 stond het eten klaar, en krijg je gelijk het plaatselijke gerecht voorgeschoteld. Shima noemen ze het hier, het ziet eruit als bleke aardappelpuree met teveel bindmiddel. Het is stijf en smaakt een beetje naar droge gemalen rijst. Maar al met al goed te doen. Onder het eten werd afgesproken met een aantal vrijwilligers naar een café te gaan om iets te drinken. Gelukkig heb ik hier WiFi om mijn blog te update! Ik kijk uit naar de oriëntatie dag van morgen!!

Groet Vincent