Ik lig nu in bed, en realiseer mij net wat er vandaag allemaal is gebeurt en wat ik vandaag allemaal heb gedaan. Er is vandaag zo veel om over te vertellen. Weet haast niet waar ik moet beginnen. Ik neem jullie dan maar even mee naar deze morgen.

6:45, de wekker gaat. Druk nog half slapend de wekker uit. Vervolgens schik ik weer wakker om 7:00. Shit, iets later dan gehoopt, maar even goed nog op tijd voor alles. Met in mijn gedachte dat het weer een dood normale woensdag ochtend op de registratie ging worden, begin ik om 7:50 met mijn Belgische collega's te lopen. Tegenwoordig heb ik een vast ritueeltje. Opstaan, water in mijn gezicht gooien, 2 geroosterde sneetjes brood met jam, tas klaar maken, thee zetten voor onderweg, schoenen aan en lopen maar.

Met de muziek in de oren bedenk ik mij hoe ik dit verhaaltje vandaag weer in elkaar wil zetten. Ik zat net even na te denken over de verschillen in de zorg. Dat alles wat ik nu mee maak in de kliniek, eigenlijk heel uniek is. En waarschijnlijk nooit meer op deze manier zal meemaken. Goed, terug naar mijn dag.

Na flink doorstappen komen we rond 8:30 in het kliniek aan. Ik zei tegen mijn collega's dat ik vandaag wel weer naar de registratie zou gaan. En ja hoor, het was weer even chaotisch als altijd. Tijd om het tempo weer op te voeren. Helaas zat het vandaag totaal niet mee op de registratie. Al het materiaal faalde, de thermometer was kapot, digitale registratie systeem viel continue uit, en daarbij valt de weegschaal onderhand uit elkaar. Op deze momenten realiseer ik mij pas hoe arm het kliniek eigenlijk is. Geen geld voor een reserve thermometer, bloeddrukmeter, of weegschaal.

Op het moment dat ik even dacht vandaag ga ik niks bijzonder meer zien. Zag ik in mijn oog hoek een man naar binnen komen. Ik zag het meteen, de man had zijn linker arm onder de 2 graad brandwonden zitten. We moesten evengoed de vitale functies van de man opmeten voordat hij door mocht lopen naar de behandel kamer. Ik vroeg aan de man wat er was gebeurt. Tot mijn grote verbazing zij de man dat hij zich vorige week vrijdag ergens aan had verbrand. Kon niet verstaan waaraan. Zag meteen dat het flink geïnfecteerd was. Verder heb ik de wond niet geïnspecteerd, heb de man direct doorgestuurd nadat ik zijn vitale functies had opgenomen. We zijn doorgegaan met werken, maar bleef mij afvragen hoe ze die wond zoude behandelen. Ongeveer 1,5 uur later, was het eindelijk wat rustiger op de registratie. Ik ben met mijn collega naar de behandel kamer gelopen om te kijken hoe het met hem was. Mijn mond viel mij open toen ik hoorde dat hij nog niet behandeld was. Gelukkig was hij nu aan de beurt en konden we meekijken. De verpleger legde mij kort uit wat hij ging doen en vroeg of ik hem wilde helpen. Natuurlijk laat ik een kans als deze niet liggen en hielp hem met de behandelingen.

Net nu ik dit stukje op papier wil zetten zie ik de hele behandeling weer in mijn hoofd afspelen. Ik zal proberen het zo gedetailleerd mogelijk op papier te zetten. Maar ben gewaarschuwd dit is alleen voor de mensen met een sterke maag.

We zaten bij de man in de behandel kamer, we moesten wachten op de verpleger. Ik heb nog een aantal vragen aan de man gesteld. Om zo een beter beeld te schetsen over het verloop van de wond. Vroeg mij vooral af hoe het kan dat hij 1 week heeft voordat hij met een wond als deze naar de kliniek komt. De man zij dat hij vorige week naar het ziekenhuis was gegaan. Hier schreven ze hem een brandzalf voor. Maar de arm werd niet verbonden. Geen bescherming, niks. Ik keek naar de arm, het zat onder de blaren en loshangend vellen. De pols was helemaal opgezet en wel 2 keer zo groot als zijn onaangedane zijde. Waar de huid op zijn boven arm onderhand los hing. Stond het strak van de oedeem in zijn hand/pols. Boven op zijn handpalm was een grote blaar opengesprongen, schat dat het een open wond van 5 bij 5 cm was. Daarbij zag de pus onder de huid vandaag komen. De huid van zijn onderarm zag er verschrompeld uit. Op de onderarm waren een aantal kleine blaren open gegaan. Gelukkig nog niet geïnfecteerd. Ook op de bovenarms zat een verschrompelde plek, en een intacte blaar. Het zag er totaal niet goed uit.

De verpleger kwam binnen, en vroeg aan mij of ik al eens een Zambiaanse burn had gezien. Ook vroeg hij hoe wij dit in Nederland behandelen. Vertelde mijn eigen verhaal. En zij dat wij bij extreme brandwonden een huidtransplantatie krijgen. Vertelde dat wij bij de 2 graad brandwonden, zorgen dat het niet geïnfecteerd raakt. En dat we blaren het liefst intact houden omdat een brandblaar altijd steriel is. Bij de huidtransplantatie keek de verpleger mij al met grote ogen aan. Maar goed verder met de behandeling. De behandeling ging als volgt. De verpleger legde uit dat het allemaal dode huid was. En dat we dit moesten verwijderen. Nu keek ik de verpleger die overigens "loveday" heet met grote ogen van verbazing aan. Want ja je gaat in een kamertje van 1,5m bij 2m iemand zijn huid der onsterievan trekken. Ook iets wat onbedenkelijk is in Nederland. Nou ja, verder, ik vroeg aan de verpleger hoe hij zeker weet dat de huid dood is. Normaal zie je dat de dode huid zwart is. Met alle respect voor de mensen hier. Maar je ziet het kleurverschil echt niet. Hij vertelde en deed het gelijk voor. Hij zei dat de huid er zo vanaf valt wanneer je er over wrijft. Hij wreef met een nat watje over de huid. En ja hoor de eerste stukjes dode huid vielen op de grond. Het bloedde niet en zag er eigenlijk best wel clean uit. De arme man had nog geen 10 min geleden 2 ibrobufen gekregen om de pijn te bestrijden. Ook vroeg ik hoe hij er voor wil zorgen dat het niet geïnfecteerd raakt. Hij liet mij een of andere zilver Crème zien. Opzicht is dit prima. De zilver in de crème is namelijk antibacterieel. Met een dubbel gevoel hielp ik de verpleger met het verwijderen van de huid. Plakje na plakje totdat alle dode huid verwijderd was. Het duurde even voordat ik mij realiseerde dat is stukken huid van iemand af aan het trekken was. En de stukken huid in een bak gooit. De bak was voorzien van een stukje tape met het woord "Bin" erop. Het verwijderen ging eigenlijk best wel makkelijk. Je kon de huid er heel soepel van af halen/scheuren. Het is onderhand makkelijk dat een appel schillen. Ik keek naar de wond. De plekken op de arm waar de huid verwijderd was straalde rood/wit uit het was een grote open wond. Het bloedde overigens niet. We waren bijna klaar, maar we hadden nog niet alle materialen. De verpleger wilde alleen wat vaseline gazen op de wond doen. Maar ik zei hoe wil je ze fixeren, heb je een verband ofzo? Hij zei "let me look" en ging er vandoor. Ondertussen ben ik verder gegaan met het pellen van de man zijn arm. Gelukkig was alleen de bovenkant van de onderarm dode huid. De onderkant heb ik dus intact gelaten. Onder het pellen zag ik mijn Belgische collega een beetje wit worden en liep ook op een begeven moment het kamertje uit. Het was ondertussen wachten op "loveday", we hadden al een voorgevoel dat ze geen verband in de kliniek hadden. We keken elkaar aan en hadden beide het zelfde idee. We konden de man niet zo naar huis laten gaan. Dus we zijn naar de apotheek om de hoek gelopen, en hebben vervolgen voor 110 kwatcha verband gekocht. Vooruitkijkend naar het moment dat de man terugkomt voor een verband wissel. We kochten genoeg voor 2 keer. Bij terug komst in de kliniek had "loveday" precies genoeg verband gevonden om een vinger verband aan te leggen. Lang niet genoeg voor zijn arm dus. Maar goed dat wij deze kleine investering hadden gedaan. Nu we alle materialen compleet hadden konden we beginnen met het verbinden van de arm. We hadden de wond afgedekt met het vaseline gaas. Waarna ik het kon verbinden met het pas gekochte verband. Sprak na het verbinden met de man af dat ik hem maandag graag terug wil zien om een nieuw verband aan te leggen. Ik vertelde hem dat we genoeg hadden gekocht om het nog een keer te verbinden. Je zag duidelijk de dankbaarheid van de man, en dit zijn de moment waar je het voor doet. Op dit moment kreeg ik pas het gevoel dat ik nuttig was en dat ik een verschil kon maken.

De man was net weg toen "loveday" mij vroeg of ik een pen had. Het bleek dat er inspectie kwam kijken in het kliniek. Hij moest ergens een datum op zetten om door de inspectie te komen.

Ik kijk op de klok, het is inmiddels al 23:44 uur. Ben al dik een uur aan het schijven, en nog niet klaar met mijn verhaal. Zat mij net te bedenken wat ik nog meer heb meegemaakt vandaag. Toen viel het mij weer in, en wist ik het weer.

Nadat de man met de brandwond naar huis is gegaan. Hoorde ik dat er besnijdenissen zijn vandaag. Natuurlijk wil ik ook zien hoe ze dat hier doen. Ik vond de particuliere verpleger in een ander klein kamertje. Mij Belgische collega was er al, de patiënt nog niet. De verpleger was gespecialiseerd in besnijdenissen, en vertelde er van alles over. Zo vertelde hij dat bewezen is dat er zich minder HIV cellen op de penis van een besneden man bevinden. Dan wanneer je niet besneden bent. Het schijnt dus zo te zijn dat de voorhuid de ideale omstandigheden heeft voor een aantal virussen, waaronder dus het HIV virus. Hij kon er in alles geuren en kleuren over vertellen. En ik luisterde met verbazing. Ook vertelde de verpleger die "diamond" heet dat hij een particulieren verpleegkundige is. Eigenlijk dus een soort ZZPer. Hij komt naar verschillende klinieken wanneer er besnijdenissen zijn. Ik gaf hem mijn nummer zodat hij mij kon bellen wanneer hij een opdracht kreeg. Hij vond het leuk om mij dan een keer mee te nemen. Ik zie het weer als een nieuwe ervaring. Want helaas kwam de patiënt niet opdagen en hebben we vandaag geen Zambiaanse besnijdenis gezien.

Nu ik dit verhaal wil afsluiten vraag ik nog kan betekenen voor dit kliniek. Zo had ik zelf het idee om te kijken of er een mogelijkheid is nieuwe reserve materialen aan te schaffen. En in geval van de verbrande man, verbanden aan te schaffen. Zodat we deze patiënten niet met een enorm infectie risico naar huis laten gaan. Helaas kan ik dit niet alleen realiseren. Wie mij wil helpen om dit te realiseren kan contact met mij opnemen via een privé bericht op Facebook, whatsapp, een reactie op het blog, of je kan het gelijk overmaken op NL21RABO1131159551. SMS heeft geen zin omdat ik een nieuwe Zambiaanse simkaart heb. Alle kleine beetjes helpen. Het zou ook helpen om dit verhaaltje te delen met zoveel mogelijk mensen.

Alvast bedankt en de groet eruit Zambia.