Wauw weer een dag vol indrukken.

Laat ik maar eens beginnen bij de nacht. Deze nacht werd ik om 4:30 wakker. Ik hoorde harde geluiden. Nu schijnt het zo te zijn dat er binnen kort verkiezingen zijn. Hun campagne bestaat uit rondrijdende auto's met speakers op hun dak. Letterlijk schreeuwen om stemmen dus. Eenmaal wakker is het moeilijk in slaap komen. Het koelt namelijk enorm af s'nacht. Lag te rillen in mijn bed, en spijt dat ik niet meer truien heb meegenomen. Je verwacht natuurlijk ook niet dat het in Afrika ooit koud zou zijn.

Eerste dag in het kliniek!

Om 8:30 werd ik opgehaald. Een aardige werkneemster van het vrijwilligershuis wees mij de weg. Lopen is hier in Zambia het meest gebruikte transportmiddel. Dus ik moest vandaag ook lopen naar het kliniek. Het was ongeveer 45 min lopen. We liepen midden door de dorpjes. Overal zie je mensen lopen. Sommige zie je in de tuin werken en sommige zitten gewoon voor aan de straat. Onder het lopen kwamen we langs een kerk. Mijn gids vroeg mij of ik naar de kerk ging. Ik zij "I don't really belief". Ze keek mij aan en zij lachend, "The next 5 weeks you come with me to Church every sunday". "I wil make you belief again", ik moest lachen. Ik zij dat ik best wel een keer mee wilde gaan. Puur om te kijken hoe het hier in zijn werk gaat.

We kwamen aan bij het kliniek, en moesten op zoek naar te hoofdzuster. Wanneer we die gevonden hadden werd ik door weer iemand anders rond geleid. Hij lied mij letterlijk ieder kamertje van het kliniek zien. En stelde mij aan iedereen voor. Het maakte niet uit of een dokter met een patiënt bezig was. Ik werd gewoon voorgesteld en de patiënt werd onderbroken. Na de rondleiding vroeg hij aan mij waar ik wilde beginnen. Ik zei dat het mij niks uit maakte. Maar gelukkig werd ik bij 2 andere vrijwilligers geplaatst. In een ruimte waar we van iedereen de vitale functies moesten opnemen. De patiënten verschilden van baby's tot ouderen van ik gok een jaar of 70.

Eenmaal aan het werk had ik gelijk door wat ze bedoelen met de "african time". Alles gaat hier in de eerste versnelling. Het maakt niet uit hoeveel mensen er staan te wachten. Er is hier totaal geen druk. Iets wat wij in Nederland te veel hebben, hebben ze hier te weinig.

Vandaag waren er een aantal patiënten, waar je een bepaald niet pluis gevoel bij hebt. Zo kwam er vandaag een oudere vrouw die maar net 32 kg woog. Ze kon zich nauwelijks voortbewegen. Iets wat dan toch wel indruk maakt. Daarnaast was er een jongetje met zijn moeder. Het jongetje was ik denk nog geen 3 jaar. Was nergens bang voor. Hij liep naar mij toe met een smile om weegschaal te gaan staan. Ook de rest van de vitale functie deed hij zonder problemen. De temperatuur word onder de oksel gemeten. Iedereen met de zelfde termometer. Die na gebruik met een beetje alcohol word schoongemaakt. Wanneer ik de temperatuur bij het jongetje wilde meten, had hij zijn jasje al uit gedaan. Al voordat ik de thermometer in de handen had. Het was pas toen ik ging meten, dat ik merkte dat dit jongetje een typische oedeem buikje heeft. Ook wel hongerbuikje genoemd. Nu kan ik dit niet zeker weten maar alles wijst in die richting. Na de controles gaf ik de jongen een hand. Hij lachte en liep weer naar zijn moeder.

Tegen een uur of 12:00 was het werd al gedaan. We liepen met 4 vrijwilligers terug naar het vrijwilligers huis. Ik had geluk dat ik 3 andere vrijwilligers had die terug liepen. Anders was ik gegarandeerd verdwaald.

Lunch, diner

We waren nog net op tijd voor de lunch. Vanmiddag stond op het menu: pasta met een soort pannenkoek en natuurlijk rauwkost. Omdat ik iets nodig heb wat vult neem ik tussen door altijd nog wat handjes müsli.

Na de lunch ben ik mij op bed gaan liggen en in een diepe slaap gevallen. Ik werd wakker en kon onderhand gelijk aanschuiven bij het avond eten. Een lekkere aardappel met ik denk rundvlees.

Excursie

Vanavond hadden we met een groep van 12 vrijwilligers afgesproken naar de Victoria Falls te gaan. We bestelde 3 taxi's. We werden voor 12 kwatcha per persoon afgezet bij de watervallen. De taxi chauffeur probeerde ons nog af te zetten. Maar dat is hem niet gelukt. Vanavond was het een speciale avond bij de Victoria Falls. Het is namelijk zo dat bij iedere vollemaan een regenboog boven de Falls staat. Heel indrukwekkend en apart om te zien. Helaas was het te donker om een goede foto te maken.

We sluiten de dag vandaag af met een avontuurlijke terug reis. We zaten in de taxi onderweg naar het vrijwilligershuis, toen uit het niets alle auto's voor ons stil stonden. De auto's deden allemaal hun waarschuwingslichten aan. Pas toen we dichterbij kwamen zag ik dat er een kudde olifantje over de weg liepen. De taxi chauffeur zei dat ze olifanten de stad in gaan om mango van de bomen te eten. De chauffeur zei ook dat dit vaak voorkomt maar eigenlijk nooit went. Deze olifanten zijn onvoorspelbaar en kunnen zomaar aanvallen.

Zoals jullie hebben kunnen lezen was het mijn dagje wel. Ik heb nog iedere dag versteld gestaan. Van de kleinste dingen tot de meest indrukwekkende. Ik heb het nog altijd naar mijn zin. Ik heb hier helemaal geen tijd voor heimwee en wil voorlopig nog lang niet naar huis.

Groet Vincent.

P.S. Foto's komen nog!!!