Wanneer we vanmorgen in het kliniek aan kwamen zaten er net 2 patiënten in de wachtkamer. Het was inmiddels al 8:30 en er was nog niemand aanwezig van het personeel. Ook moesten we wachten op het materiaal. Het was 9:00 toen we eindelijk konden beginnen. Het was vandaag niet druk maar er waren een aantal patiënten die niet in orde waren. De eerste patiënt waar je meteen zag dat het niet goed was, was een baby van 2,5 maand. Een duidelijke hoest dien niet in orde was. Ik zag het kind al ziek uit de ogen kijken. Na vraag vertelde de moeder dat dit al een aantal weken zo was. Het kind had blijkbaar 2 weken terug antibiotica gekregen maar dit heeft tot op heden nog niet geholpen. Een arts in opleiding, ook vrijwilliger verdacht het kind van kinkhoest. Omdat wij alleen vrijwilligers waren konden we natuurlijk niet veel meer doen dan de vitale functies opnemen.

Een andere patiënt waar wij mee te maken kregen had een hele andere klacht. Deze man had verschillende bloedende hoofdwonden. Deze had hij gisteravond opgelopen toen hij in een gevecht belande. De man werd aangevallen omdat hij een andere mening had over het stemmen. In Nederland zouden we iemand met deze hoofdwonden gelijk doorsturen en laten verbinden. Hier moesten we eerste alle vitale functies opnemen. Ook het gewicht en lengten, als je het mij vraagt een beetje nutteloos. Maar ja wie ben ik. De andere vrijwilliger en ik waren extra voorzichtig met het monitoren van deze patiënt. We willen natuurlijk niet in aanraking komen met het bloed. 1 derde van de bevolking is hier namelijk besmet met HIV.

De laatste en misschien wel ziekste patiënt werd met een rolstoel het kliniek in gereden. De rolstoel was gemaakt van een oude fiets, tuinstoel en een aantal ijzeren stangen. De vrouw kon niet meer staan, we konden haar dus niet wegen. Ik schat dat ze niet meer woog dan 25 -30 kg. Deze vrouw had extreme geelzucht. Het viel mij eerst niet op maar toen ik haar bloeddruk wilde meten zag ik het in haar ogen. Die helemaal geel zagen. Ze was zo mager dat de bloeddruk band bijna 2 keer om de arm paste.

Verder was er niet veel bijzonders in het kliniek en was het routine werk. Rond 12:00 waren we klaar en hebben we buiten op de andere vrijwilligers gewacht. Onder het wachten zag ik de rolstoel naar buiten komen. Maar er zat niemand meer in. Misschien dat ze opgenomen is, maar voor mij is dit nu nog een raadsel.

Het volgende blog zal zondagavond of maandagavond online komen. Vanavond is het stapavond met de vrijwilligers. Daarnaast ben ik het hele weekend op safari in Botswana.

Groet Vincent