Vrijdag was weer een dag vol avontuur. Het begon rustig met natuurlijk mijn dagelijkse ritueeltje en ochtendwandeling. Voor het laatst met mijn Belgische collega's naar de kliniek lopen. Het was namelijk hun laatste dag. Het was totaal niet druk in het kliniek. Laura en Christine zijn op de registratie begonnen en Mathilde en ik zijn begonnen aan de andere kant van de kliniek. Hier komen de zwangere vrouwen op controle. We zijn begonnen met de bloeddruk, gewicht en hoogte te meten. Er zaten net 10 vrouwen. Dus na een 1 uurtje waren we al klaar. We zijn vervolgens bij de labour gaan kijken of er bevallingen zouden zijn. We hadden geluk er was een vrouw die vandaag zou bevallen. Helaas liet het lang op zich wachten. Onder het wachten zijn we naar de Familie planning geweest, waar we de verwijdering van een staafje hebben gezien. Gek genoeg kan ik wel de dode huid van iemand aftrekken, maar word ik even slecht van deze kleine ingreep. De ingreep werd gedaan door een Zambiaanse stagiaire. Eerst werd de huid volledig ontsmet, en plaatselijk verdoving onder de huid gespoten. Daarna werd er een snee gemaakt aan het uiteinde waar het staafje begon. Vervolgens werd er met een tangetje gevist naar het staafje. Ze heeft wel 20 min onder de huid zitten te frunniken. Dit was het gedeelte waar het mij even niet goed werd. Het idee dat je alles kapot aan het maken bent onder de huid. Uiteindelijk heeft een andere nurse het staafje verwijderd.

Toen het staafje eenmaal verwijderd was, kwamen we de "Circumcision man" tegen. Hij vertelde ons dat hij vandaag 3 besnijdenissen heeft gepland. Hij vroeg of we wilden kijken hoe dit in zijn werk gaat. Dit konden we natuurlijk niet afslaan. We moesten hiervoor wel naar een ander kliniek maar het was zeker de moeite waard. We spraken de eerste de beste taxi aan en vroegen of hij ons naar namatma kliniek kon brengen. We zijn ingestapt en bij het kliniek weggereden. Na 10 min rijden werden we bij de verkeerde locatie gedropt. In de middle of nowere. Hij wist blijkbaar helemaal niet waar het lag. Geïrriteerd stapte uit en zijn we de weg aan de lokale bevolking gaan vragen. Gelukkig wisten de dorpelingen wel waar het lag en wezen ons de weg. We liepen door pure armoede, armoede zo als ik het hier nog niet heb gezien. Huisjes gemaakt van klei en houten stokken. Er heerste een typische stank, overal lag afval en er stonden krakkemikkige kraampjes waar levensmiddelen verkocht werden. Sommige wilde op de foto, en gingen helemaal voor je klaar staan. We waren bijna bij het kliniek toen de "Circumcision man" ons met de auto voorbij reed. Hij riep onze namen door het raam en wees het kliniek aan. We kwamen aan op het topje van een heuvel met 1 gebouwtje en een prachtig uitzicht over de dorpjes.

Dan is het zo ver, we lopen de kliniek in. De ruimtes zijn klein, de operatie kamer stond vol met rotzooi. Het was misschien net een kamertjes van 1,5 bij 3m. De eerste patiënt was een jongen van 18 jaar. De "Circumcision man" legde nog het een en ander uit over de ingreep. Nadat de patiënt was voorbereid kon de besnijdenis beginnen. Eerst werd het gebied rondom de penis gedesinfecteerd. Daarna begon hij met het zetten van de eerste verdovingsinjectie waar de zenuwbanen naar de penis lopen. Het volgende waren 6 injecties in de penis zelf. Er werden 3 injecties rondom de penis gezet. Om zo een blokkade te vormen. Dit werd ook net onder de glanspenis gedaan. Vervolgens markeerde hij met een mes waar hij moest gaan knippen. Toen pakte hij 2 kochers om de voorhuid van de penis af te houden. Nu kon hij gaan knippen. Hij knipte de huid rondom weg en keer of er bloedvaten dicht genaaid moesten worden. Nadat de bloedvaten werden dichtgemaakt, kneep hij in de penis voor ongeveer 5 min. Dit om de bloeding te stelpen. Na alles te hebben gehecht begon hij met het verbinden. Een vaseline gaas, gewoon gaas, en tape die strak om de penis werd gewonden. Ook werd de penis omhoog gelegd en vast getapet aan de buik om zwelling te voorkomen. Onder de hele operatie, kwam er wel 6 keer iemand de kamer binnen om wat te pakken of te vragen. Verder zij de "Circumcision man" dat wij de volgende moesten doen. Maar dat ga ik toch even niet doen. Ik had al last van psychologische pijn toen ik aan het kijken was. Laat staan als ik hem assisteer. Tussen de eerste en de 2de patiënt zat nog even een ander gevalletje. Een kind had een boon in haar neus gestopt. Dus die moest even verwijderd worden. Na de 2de besnijdenis zijn we naar het vrijwilligershuis gegaan. En hiermee eindigde het avontuur van vandaag.

Het is zaterdag ochtend, uitslapen na een avond goed stappen. Rond 10 uur werd ik wakker en stond ik op. Vrolijk ging ik aan het ontbijt zitten en ad ik een snee geroosterd brood met jam. Ik keek om mij heen en zag 8 brakke kopjes met verbazing naar mij staren. Ze vroegen zich af hoe ik mij zo goed kon voelen. Ik nog het "alcohol management". Na het ontbijt ben ik onder de douch gesprongen, heb ik mij klaar gemaakt en zijn we rond 13:00 richting een restaurant/eetcafe gegaan. Hier hebben we heerlijk geluncht. Hierna ben ik gelijk doorgegaan naar KUBU café voor wat WiFi en een milkshake.

Eenmaal terug in het vrijwilligershuis ben ik relaxed in de hangmat gaan liggen. Op een begeven moment hoofde ik een vreemd geluid. Het klonk als een bij maar kon er nergens een vinden. Ik volgde het geluid wat leidde naar een houten schommel bank. Achter de bank zag een hol in het hout. In het hol zag ik iets bewegen. Iets was een nest in de houten bank aan het maken. We zaten er met 2 man naar de kijken en wisten niet wat we zagen. Mijn collega vroeg aan het personeel wat het zou kunnen zijn. Maar ook zij wisten niet wat het was. Vervolgens hebben we het met een tuinslang uit zijn hol proberen te spuiten. Maar jammergenoeg werkte dit niet. Iemand van het personeel pakte een stok en stak het in het hol. Hij stak echter recht door de bank heen. Toen hij dit zag pakte hij een steen en begon hij de bank kapot te slaan. Het duurde niet lang voor dat de eerste mega kever uit de bank vloog. De meiden gilde en rende weg. Er zaten wel 6 kevers in de bank, ze hadden elk een lengte van 4,5 en breedte van 2 cm. Het was absoluut een hilarisch avontuur.

S'avonds hebben we gezellig met een hele groep de olympische spelen gekeken. We waren met 10 man aandachtig naar de spelen aan het kijken. Totdat de Fransman zijn been brak. Het was een en al geschreeuw van de meiden. Het meerendeel kon er niet naar kijken. Ik kon mijn ogen er echter niet vanaf houden.

Zondag

Zondag stond ik op met een spannende activiteit in het vooruitzicht. mijn activiteit stond gepland voor de middag, ik wilde om 14:00 daar zijn. Was rond 9:00 wakker, en dan duurt wachten lang. Zeker als je weet dat je iets tofs gaat doen. Maar goed na de laatste details te hebben besproken en alle kijkers te hebben verzameld konden we in de taxi stappen. En werden we naar de burg gebracht over de Victoria Falls. Daar staat ons een combo van geweldige activiteiten te wachten. Een zipline, goldswing en bungeejump. We waren met 3 vrijwilligers die de 3 activiteiten deden. De rest kwam alleen kijken. Er waren wel 8 vrijwilligers die kwamen kijken hoe wij van de burg af sprongen. We begonnen met de zipline. De zipline was vooral om je heen kijken en genieten van het uitzicht over de klif van de Victoria Falls. Daarna zijn we naar de brug gelopen om ons klaar te laten maken voor de de bungee en de goldswing. Ik was als eerste aan de beurt voor de bungee. Er werd door 2 personen gecontroleerd of alles goed was. En alles werd vast gelegd op film. Toen mij de enkelband werd omgedaan moest ik mijn schoenen uit doen. Dit omdat mijn schoenen schijnbaar de hoog zijn. Het was veiliger als ik mijn schoenen uit deed dat de enkelband beter om mijn enkel past. Ik stond met mijn sokken over de rand van de brug en de werknemers begonnen af te tellen. Ik haalde diep adem keer vooruit en sprong met het verstand op 0 en volle overtuiging van de burg. 111m hoog, de adrenaline rees de pan uit, de eerste wat ik dacht toen ik met mijn neus richting de grond ging was.... Waar ben ik aan begonnen. Toen voelde ik dat de elastiek spande en ik weer omhoog werd geschoten. Vanaf dat moment was het relaxed bungelen onder de brug. Ik heb er enorm van genoten. Werd vrijwel gelijk weer opgehaald met mijn voeten op de brug gezet. Ik wilde vrijwel direct meer, en kon niet wachten op de goldswing. Bij de goldswing is de vrije val beter zeggen ze. Je moet het zien als een soort schommel. Na de vrije val is het eigenlijk gewoon even schommelen tussen een kloof. Ik stapte van de brug af kon niet zien hoe lang ik nog zou vallen. Ook dit was weer een fantastisch gevoel. Maar de bungee was voor mij het leukste. Vond het leuker om te zien waar ik naar toe ga.

Na deze toffe activiteiten hebben we de middag afgesloten bij de Royal Livingstone met wederom een prachtige zonsondergang.

Vorige week ben ik naar een grotere kamer verhuist. Hier heb ik nog tot vandaag alleen in gelegen. Nu mocht ik een kamergenoot ontvangen. Een Australische jongen van 27 jaar, dier meerdere landen in Afrika heeft bezocht. Voor als nog een goed gezelschap. Nu ben ik tenminste niet meer alleen tussen al de meiden hier.

Maandag

Weer een gewone normale dag in de kliniek. Het enigen verschil is dat ik het nu zonder mijn gezellige Belgische collega's moet doen. Alleen naar de kliniek lopen. Alleen werken en alleen terug komen. Maar ja eenmaal bezig zorg je gewoon dat je je werk goed doet. Nog voordat ik naar huis ging werd er een nieuwe vrijwilligster rondgeleid. Ik kon de vrijwilligers al van het vrijwilligershuis en was blij dat ik weer gezelschap had. Carsyn heeft eerst les gegeven in een school. Maar heeft er voor gekozen om haar weken op te splitsen. Een aantal weken les geven en een aantal weken als verpleegkundige in de kliniek werken. Ik wist dat Carsyn een medisch project ging doen, maar ze wist zelf nog niet welke.

Om 12:00 uur was ik klaar om naar huis te gaan en ben ik op zoek gegaan naar Carsyn. Ik vond haar op de labour afdeling, ze had net een bevalling gedaan. Ze stond alleen op de afdeling toen de moeder moest bevallen. Nadat ze de zuster probeerde te roepen en er niemand kwam, heeft ze de bevalling zelf gedaan. Zonder ervaring, zonder te weten wat te doen, en met een geweldig resultaat. Wat een stalen zenuwen heeft dien meid.

En natuurlijk op maandag was weer soccer club, en het was wederom geweldig. Continue bezig, met 2 kinderen aan iedere hand. Zo heb ik toch nog een beetje kindervankantiewerk dit jaar. Helaas was ik dit keer niet zo'n uitblinker in het veld. We verloren met 6-1. Maar ja je weet wat ze zeggen. Meedoen is belangrijker dan winnen. Voor de kinderen is het even een andere gedachten. Een moment van vreugde en beweging. Even niet geconfronteerd worden met armoede. Maar gewoon lekker spelen en sproten. De kinderen vinden het geweldig.

Na de soccerclub even snel onder de douche gedoken. We werden om 19:00 opgehaald door 3 taxi om naar het afscheidsdiner van Mathilde, Laura, en Christine (mijn Belgische top collega's) te gaan. Het was een super gezellige avond, met als hoofdgerecht een krokodillenpizza. Het smaakte niet verkeert, het leek een beetje op vis. Toen we op het punt stonden te gaan, hadden de 3 meiden nog een verrassing. Er kwamen 2 obers aan, met dienbladen vol cupcakes met een kaarsje erop. Ze wilden de verjaardag van Lisa (10 augustus) en mij (9 augustus) niet overslaan. Een zeer toffe verrassing die ik niet aan had zien komen. De cupcakes waren geweldig. Na het betalen van de rekening moesten we helaas afscheid nemen van de 3 toppers.

Dinsdag

Jarig opstaan maar niet jarig voelen. De wekker gaat, zie dat mijn Australische kamergenoot al door de kamer rond loopt. Hij ziet dat ik wakker word en zegt " happy birthday mate" toen realiseerde ik het me. Weer 1 jaar ouder. Ik sprong uit bed gooide wat water door mijn gezicht en trok mijn werkkleren aan. Want jarig of niet het werk gaat ook hier gewoon door. Ik liep naar de eetzaal waar ik van alle kanten werd gefeliciteerd. Na een lekker geroosterde boterham met jam ben Ik mijn tanden gaan poetsten, en heb ik mij klaar gemaakt om te vertrekken. Onder het poetsen werd er op de deur geklopt. Carsyn stond voor de deur en drukte mij vervolgens een kaart in de handen. Een leuke verjaardagskaart uit Zambia. Na even snel de kaart te hebben gelezen konden we aan onze ochtendwandeling beginnen. Gelukkig geen eenzamen wandeling. Want net zoals de 3 Belgische meiden, is Carsyn ook een goed gezelschap.

In de kliniek was het weer baby wegen. Dit keer heb ik geholpen met het wegen maar geen vaccinatie gegeven. Ik ben na het wegen met Carsyn naar het lab gegaan om ons daar nuttig te maken. Even een andere kant van het werk in de kliniek bekijken. Ik heb geholpen met het tellen van cellen bij HIV. Het was wel leuk om even iets anders te doen. Na de werkdag ben met Riccardo (kamergenoot) naar de stad geweest om daar even te relaxen en te kijken of er wat WiFI was te krijgen. Om 17:00 waren we weer thuis en hebben we met de rest nog even wat gekaart. Totdat we werden geroepen voor het avond eten. Waar nog door de meeste vrijwilligers werd gezongen. Achter gezien was het een andere verjaardag dan ik gewent ben. Maar al met al heb ik mij goed geamuseerd. Zoals ik mij iedere dag amuseer. De tijd vliegt en voor dat ik het weet zit ik al weer thuis. Maar voorlopig heb ik nog veel mooie dingen in het verschiet. En hoef ik de komende 2 weken nog niet aan thuis te denken.

Update van inzameling

Via deze weg wil ik iedereen nog eens bedanken dat hij of zij het kliniek heeft geholpen. Heb nu een totaal bedrag van 200,-- opgehaald dankzij jullie. Helpen kan nog altijd door over te maken naar NL21RABO1131159551. De mensen hier zullen je dankbaar zijn.