The Zambia Aftermovie

Kopier de onderstaande link om de video te bekijken.

https://youtu.be/IdNHXmVay9c

De laatste update van mijn reis!

Het is alweer een tijdje geleden dat jullie van mij gehoord hebben. Ik zal jullie de afgelopen dagen even opsommen.

Zaterdag zaten we met ons vaste groepje in de huiskamer van het vrijwilligershuis. Het was de eerste keer dat we ons verveelde. We wisten niet wat we moesten doen. We lagen op de bank de olympische spelen te kijken. Mijn Australische kamergenoot zij voor de grap, "we moeten onze eigen olympische spelen maken". Deze grap liep een beetje uit de hand. Met z'n 2je hebben we allemaal spellen bedacht. Van oerhollandse spellen tot papieren vliegtuigjes vouwen. Vervolgens zijn we de hele dag bezig geweest met regels opstellen, scorebord maken, team outfit bedenken, en andere vrijwilligers overhalen. Het overhalen was het makkelijkste van alles. Iedereen vond het een geweldig idee en gingen meteen aan de slag met hun eigen outfit. Aan het einde van de dag was het hele vrijwilligershuis enthousiast. En opende we onze eigen olympische spelen met onze eigen opening ceremonie. We legde de regels uit en het programma voor de volgende dag.

Zondag stond natuurlijk de olympische spelen op het programma. Maar dat was niet het enigste. We begonnen de dag met Devils Pool. Om 7:00 werden we met een taxi naar de Royal Livingstone gebracht. Daar werden we opgewacht door de organisatie die de excursie regelt. We moesten ter plekken betalen en werden in een bootje naar Livingstone Island gebracht. Een klein eilandje in de Zambezi rivier. Eenmaal op het eiland liet de gids ons de watervallen van een andere kant zien. Niet veel later doken we het water in om vervolgens naar Devils Pool te zwemmen. Wanneer we aankwamen in Devils Pool was het uitzicht al adembenemend. We sprongen een voor een Devils Pool waar we met z'n allen op de rand van de watervallen zaten. Een andere gids maakte een paar mooie foto's terwijl hij op de rand van de watervallen stond. Rond 9 uur zaten we aan het ontbijt dat door de organisatie geregeld was. Een lekkere gebakken ei met bacon en een lekker sausje.

Om 10:30 waren we terug in het vrijwilligershuis. De olympische spelen kon van start gaan. We begonnen met de paperplane contest. Met als doel zo ver mogelijk komen. We hadden eerst 5 minuten om per team 1 papieren vliegtuigje te vouwen. Na de 5 minuten begon de wedstrijd. Die werd gewonnen door natuurlijk mijn team. Na nog 3 andere spellen zijn we met wat lokale kids in een zwembad gaan zwemmen. De kinderen vonden het geweldig en genoten ervan. Iedere vrijwilliger betaalde voor zichzelf en een kind. Zo konden we de kinderen laten zwemmen, en gaven we sommige in kort lesje.

Na 2 uurtjes in het zwembad konden met frisse energie verder gaan met de olympische spelen. Het was absoluut hilarische met spellen zoals zaklopen, kruiwagen race, en oer Hollands spijker poepen. We hadden zelf wat toeschouwers van de staff die lachend foto's van ons maakte. Je ziet natuurlijk ook niet iedere dag de vrijwilligers in de meest belachelijke outfit, de meest belachelijke spellen doen. Aan het einde van de dag werd mijn team 2de. We kwamen tot de conclusie dat het een geslaagde olympische spelen was.

Na een rustige dag in het kliniek, zijn we met een aantal vrijwilligers naar maramba market geweest. Toen we hier aankwamen en uit de taxi stapte, hoorde we in eens mensen juichen en schreeuwend over de straten rennen. De uitslag van de verkiezing was bekent gemaakt. Nog geen 10 min later was het een gekkenhuis in de straten van Maramba. Er was een hele stoet van kinderen die een verkiezingslied zongen en dansen door de markt liepen. Op de terug weg zagen we dat de straten vol stonden met feestvierende Zambianen. bij terugkomst in het vrijwilligershuis moesten we afscheid nemen van 2 vrijwilligers van onze vast groep. De 2 meiden begonnen al te janken toen ze de taxi net aan kwam rijden. Zo werd de groep weer kleiner, en waren we uiteindelijk nog maar met 6 van de 9 vrijwilligers van ons groep over. Het is bizar hoe close je met mensen kunt raken in een deze korte tijd. Nieuwe vrijwilligers die dit weekend aankwamen, dachten dat we ons al jaren konden. Terwijl het eigenlijk nog geen 5 weken is.

Dan was er deze week nog de laatste soccer en running club voor mij. 2 dagen met geweldig kinderen. Ik liet de kinderen foto's maken met mijn camera. Ze vonden het geweldig. Het was mooi om te zien hoe voorzichtig de kinderen met de camera om gingen. Wat ga ik deze kids missen.

Dinsdag heb ik 2 collega vrijwilligers meegesleept naar de kliniek om een handje te helpen. We deden het baby wegen en later gingen we wederom naar een besnijdenis kijken. Rond 11:00 zijn hebben we een taxi gepakt naar het ziekenhuis van Livingstone om daar een kijkje te nemen. Het is een verschil tussen dag en nacht. Het ziekenhuis is zoveel verder dan het kliniek. We namen een kijken op de labour afdeling van het ziekenhuis, waar een kamer voor de moeder met pasgeboren was. Een kamer waar de te vroeg geboren baby's lagen. Er stonden 3 couveuse een O2 fles en nog wat andere materialen. Ik stond te kijken van de materialen die ze ter beschikking hadden.

In de middag ben ik naar de Victoria Falls geweest. Het is onbeschrijfelijk een van de mooiste stukjes natuur die ik ooit heb gezien. We zijn afgedaald naar de rivier waar we door een soort regenwoud liepen. Hier groeide planten die je normaal nooit zult zien in Zambia. Maar door het vocht van de watervallen hier kunnen groeien. We hadden uitzicht over de rivier en de brug waar ik vorige week vanaf gesprongen ben. We zijn in het park gebleven tot zonsondergang, die de watervallen extra mooi maakte.

Afgelopen woensdag was mijn kamergenoot aan de beurt om verder te gaan met zijn reis. De gekke Australiër ging door met zijn reis. Naar Botswana, Namibia en Zuid-Afrika. In de middag ben ik naar de Apotheek gegaan om daar de verbanden te halen. Ik wil jullie nogmaals bedanken voor de donaties. Ik heb meer dan genoeg verbandmaterialen kunnen kopen. Er was zelf nog genoeg over voor ontsmettingsmiddel, een bloeddrukmeter en 2 thermometers. Heb nog een kleine korting kunnen onderhandelen en ben met een grote doos een taxi ingestapt.

Vanmorgen met dezelfde grote doos in een taxi naar de kliniek gereden. Ik heb gewacht met het geven van de materialen tot aan het eind van de dag. Heb voor de laatste keer de baby's mogen wegen, een record aantal nog wel. Rond 10:00 heb ik de nurses waar ik heb meest mee heb gewerkt bij elkaar geroepen. En hun de materialen gegeven. Ze waren zeer dankbaar en gingen er gelijk alles tellen en opslaan. Ze gaven duidelijk aan dat dit was wat ze nodig hadden.

Vrijdag tot en met dinsdag!!!

Vrijdag was weer een dag vol avontuur. Het begon rustig met natuurlijk mijn dagelijkse ritueeltje en ochtendwandeling. Voor het laatst met mijn Belgische collega's naar de kliniek lopen. Het was namelijk hun laatste dag. Het was totaal niet druk in het kliniek. Laura en Christine zijn op de registratie begonnen en Mathilde en ik zijn begonnen aan de andere kant van de kliniek. Hier komen de zwangere vrouwen op controle. We zijn begonnen met de bloeddruk, gewicht en hoogte te meten. Er zaten net 10 vrouwen. Dus na een 1 uurtje waren we al klaar. We zijn vervolgens bij de labour gaan kijken of er bevallingen zouden zijn. We hadden geluk er was een vrouw die vandaag zou bevallen. Helaas liet het lang op zich wachten. Onder het wachten zijn we naar de Familie planning geweest, waar we de verwijdering van een staafje hebben gezien. Gek genoeg kan ik wel de dode huid van iemand aftrekken, maar word ik even slecht van deze kleine ingreep. De ingreep werd gedaan door een Zambiaanse stagiaire. Eerst werd de huid volledig ontsmet, en plaatselijk verdoving onder de huid gespoten. Daarna werd er een snee gemaakt aan het uiteinde waar het staafje begon. Vervolgens werd er met een tangetje gevist naar het staafje. Ze heeft wel 20 min onder de huid zitten te frunniken. Dit was het gedeelte waar het mij even niet goed werd. Het idee dat je alles kapot aan het maken bent onder de huid. Uiteindelijk heeft een andere nurse het staafje verwijderd.

Toen het staafje eenmaal verwijderd was, kwamen we de "Circumcision man" tegen. Hij vertelde ons dat hij vandaag 3 besnijdenissen heeft gepland. Hij vroeg of we wilden kijken hoe dit in zijn werk gaat. Dit konden we natuurlijk niet afslaan. We moesten hiervoor wel naar een ander kliniek maar het was zeker de moeite waard. We spraken de eerste de beste taxi aan en vroegen of hij ons naar namatma kliniek kon brengen. We zijn ingestapt en bij het kliniek weggereden. Na 10 min rijden werden we bij de verkeerde locatie gedropt. In de middle of nowere. Hij wist blijkbaar helemaal niet waar het lag. Geïrriteerd stapte uit en zijn we de weg aan de lokale bevolking gaan vragen. Gelukkig wisten de dorpelingen wel waar het lag en wezen ons de weg. We liepen door pure armoede, armoede zo als ik het hier nog niet heb gezien. Huisjes gemaakt van klei en houten stokken. Er heerste een typische stank, overal lag afval en er stonden krakkemikkige kraampjes waar levensmiddelen verkocht werden. Sommige wilde op de foto, en gingen helemaal voor je klaar staan. We waren bijna bij het kliniek toen de "Circumcision man" ons met de auto voorbij reed. Hij riep onze namen door het raam en wees het kliniek aan. We kwamen aan op het topje van een heuvel met 1 gebouwtje en een prachtig uitzicht over de dorpjes.

Dan is het zo ver, we lopen de kliniek in. De ruimtes zijn klein, de operatie kamer stond vol met rotzooi. Het was misschien net een kamertjes van 1,5 bij 3m. De eerste patiënt was een jongen van 18 jaar. De "Circumcision man" legde nog het een en ander uit over de ingreep. Nadat de patiënt was voorbereid kon de besnijdenis beginnen. Eerst werd het gebied rondom de penis gedesinfecteerd. Daarna begon hij met het zetten van de eerste verdovingsinjectie waar de zenuwbanen naar de penis lopen. Het volgende waren 6 injecties in de penis zelf. Er werden 3 injecties rondom de penis gezet. Om zo een blokkade te vormen. Dit werd ook net onder de glanspenis gedaan. Vervolgens markeerde hij met een mes waar hij moest gaan knippen. Toen pakte hij 2 kochers om de voorhuid van de penis af te houden. Nu kon hij gaan knippen. Hij knipte de huid rondom weg en keer of er bloedvaten dicht genaaid moesten worden. Nadat de bloedvaten werden dichtgemaakt, kneep hij in de penis voor ongeveer 5 min. Dit om de bloeding te stelpen. Na alles te hebben gehecht begon hij met het verbinden. Een vaseline gaas, gewoon gaas, en tape die strak om de penis werd gewonden. Ook werd de penis omhoog gelegd en vast getapet aan de buik om zwelling te voorkomen. Onder de hele operatie, kwam er wel 6 keer iemand de kamer binnen om wat te pakken of te vragen. Verder zij de "Circumcision man" dat wij de volgende moesten doen. Maar dat ga ik toch even niet doen. Ik had al last van psychologische pijn toen ik aan het kijken was. Laat staan als ik hem assisteer. Tussen de eerste en de 2de patiënt zat nog even een ander gevalletje. Een kind had een boon in haar neus gestopt. Dus die moest even verwijderd worden. Na de 2de besnijdenis zijn we naar het vrijwilligershuis gegaan. En hiermee eindigde het avontuur van vandaag.

Het is zaterdag ochtend, uitslapen na een avond goed stappen. Rond 10 uur werd ik wakker en stond ik op. Vrolijk ging ik aan het ontbijt zitten en ad ik een snee geroosterd brood met jam. Ik keek om mij heen en zag 8 brakke kopjes met verbazing naar mij staren. Ze vroegen zich af hoe ik mij zo goed kon voelen. Ik nog het "alcohol management". Na het ontbijt ben ik onder de douch gesprongen, heb ik mij klaar gemaakt en zijn we rond 13:00 richting een restaurant/eetcafe gegaan. Hier hebben we heerlijk geluncht. Hierna ben ik gelijk doorgegaan naar KUBU café voor wat WiFi en een milkshake.

Eenmaal terug in het vrijwilligershuis ben ik relaxed in de hangmat gaan liggen. Op een begeven moment hoofde ik een vreemd geluid. Het klonk als een bij maar kon er nergens een vinden. Ik volgde het geluid wat leidde naar een houten schommel bank. Achter de bank zag een hol in het hout. In het hol zag ik iets bewegen. Iets was een nest in de houten bank aan het maken. We zaten er met 2 man naar de kijken en wisten niet wat we zagen. Mijn collega vroeg aan het personeel wat het zou kunnen zijn. Maar ook zij wisten niet wat het was. Vervolgens hebben we het met een tuinslang uit zijn hol proberen te spuiten. Maar jammergenoeg werkte dit niet. Iemand van het personeel pakte een stok en stak het in het hol. Hij stak echter recht door de bank heen. Toen hij dit zag pakte hij een steen en begon hij de bank kapot te slaan. Het duurde niet lang voor dat de eerste mega kever uit de bank vloog. De meiden gilde en rende weg. Er zaten wel 6 kevers in de bank, ze hadden elk een lengte van 4,5 en breedte van 2 cm. Het was absoluut een hilarisch avontuur.

S'avonds hebben we gezellig met een hele groep de olympische spelen gekeken. We waren met 10 man aandachtig naar de spelen aan het kijken. Totdat de Fransman zijn been brak. Het was een en al geschreeuw van de meiden. Het meerendeel kon er niet naar kijken. Ik kon mijn ogen er echter niet vanaf houden.

Zondag

Zondag stond ik op met een spannende activiteit in het vooruitzicht. mijn activiteit stond gepland voor de middag, ik wilde om 14:00 daar zijn. Was rond 9:00 wakker, en dan duurt wachten lang. Zeker als je weet dat je iets tofs gaat doen. Maar goed na de laatste details te hebben besproken en alle kijkers te hebben verzameld konden we in de taxi stappen. En werden we naar de burg gebracht over de Victoria Falls. Daar staat ons een combo van geweldige activiteiten te wachten. Een zipline, goldswing en bungeejump. We waren met 3 vrijwilligers die de 3 activiteiten deden. De rest kwam alleen kijken. Er waren wel 8 vrijwilligers die kwamen kijken hoe wij van de burg af sprongen. We begonnen met de zipline. De zipline was vooral om je heen kijken en genieten van het uitzicht over de klif van de Victoria Falls. Daarna zijn we naar de brug gelopen om ons klaar te laten maken voor de de bungee en de goldswing. Ik was als eerste aan de beurt voor de bungee. Er werd door 2 personen gecontroleerd of alles goed was. En alles werd vast gelegd op film. Toen mij de enkelband werd omgedaan moest ik mijn schoenen uit doen. Dit omdat mijn schoenen schijnbaar de hoog zijn. Het was veiliger als ik mijn schoenen uit deed dat de enkelband beter om mijn enkel past. Ik stond met mijn sokken over de rand van de brug en de werknemers begonnen af te tellen. Ik haalde diep adem keer vooruit en sprong met het verstand op 0 en volle overtuiging van de burg. 111m hoog, de adrenaline rees de pan uit, de eerste wat ik dacht toen ik met mijn neus richting de grond ging was.... Waar ben ik aan begonnen. Toen voelde ik dat de elastiek spande en ik weer omhoog werd geschoten. Vanaf dat moment was het relaxed bungelen onder de brug. Ik heb er enorm van genoten. Werd vrijwel gelijk weer opgehaald met mijn voeten op de brug gezet. Ik wilde vrijwel direct meer, en kon niet wachten op de goldswing. Bij de goldswing is de vrije val beter zeggen ze. Je moet het zien als een soort schommel. Na de vrije val is het eigenlijk gewoon even schommelen tussen een kloof. Ik stapte van de brug af kon niet zien hoe lang ik nog zou vallen. Ook dit was weer een fantastisch gevoel. Maar de bungee was voor mij het leukste. Vond het leuker om te zien waar ik naar toe ga.

Na deze toffe activiteiten hebben we de middag afgesloten bij de Royal Livingstone met wederom een prachtige zonsondergang.

Vorige week ben ik naar een grotere kamer verhuist. Hier heb ik nog tot vandaag alleen in gelegen. Nu mocht ik een kamergenoot ontvangen. Een Australische jongen van 27 jaar, dier meerdere landen in Afrika heeft bezocht. Voor als nog een goed gezelschap. Nu ben ik tenminste niet meer alleen tussen al de meiden hier.

Maandag

Weer een gewone normale dag in de kliniek. Het enigen verschil is dat ik het nu zonder mijn gezellige Belgische collega's moet doen. Alleen naar de kliniek lopen. Alleen werken en alleen terug komen. Maar ja eenmaal bezig zorg je gewoon dat je je werk goed doet. Nog voordat ik naar huis ging werd er een nieuwe vrijwilligster rondgeleid. Ik kon de vrijwilligers al van het vrijwilligershuis en was blij dat ik weer gezelschap had. Carsyn heeft eerst les gegeven in een school. Maar heeft er voor gekozen om haar weken op te splitsen. Een aantal weken les geven en een aantal weken als verpleegkundige in de kliniek werken. Ik wist dat Carsyn een medisch project ging doen, maar ze wist zelf nog niet welke.

Om 12:00 uur was ik klaar om naar huis te gaan en ben ik op zoek gegaan naar Carsyn. Ik vond haar op de labour afdeling, ze had net een bevalling gedaan. Ze stond alleen op de afdeling toen de moeder moest bevallen. Nadat ze de zuster probeerde te roepen en er niemand kwam, heeft ze de bevalling zelf gedaan. Zonder ervaring, zonder te weten wat te doen, en met een geweldig resultaat. Wat een stalen zenuwen heeft dien meid.

En natuurlijk op maandag was weer soccer club, en het was wederom geweldig. Continue bezig, met 2 kinderen aan iedere hand. Zo heb ik toch nog een beetje kindervankantiewerk dit jaar. Helaas was ik dit keer niet zo'n uitblinker in het veld. We verloren met 6-1. Maar ja je weet wat ze zeggen. Meedoen is belangrijker dan winnen. Voor de kinderen is het even een andere gedachten. Een moment van vreugde en beweging. Even niet geconfronteerd worden met armoede. Maar gewoon lekker spelen en sproten. De kinderen vinden het geweldig.

Na de soccerclub even snel onder de douche gedoken. We werden om 19:00 opgehaald door 3 taxi om naar het afscheidsdiner van Mathilde, Laura, en Christine (mijn Belgische top collega's) te gaan. Het was een super gezellige avond, met als hoofdgerecht een krokodillenpizza. Het smaakte niet verkeert, het leek een beetje op vis. Toen we op het punt stonden te gaan, hadden de 3 meiden nog een verrassing. Er kwamen 2 obers aan, met dienbladen vol cupcakes met een kaarsje erop. Ze wilden de verjaardag van Lisa (10 augustus) en mij (9 augustus) niet overslaan. Een zeer toffe verrassing die ik niet aan had zien komen. De cupcakes waren geweldig. Na het betalen van de rekening moesten we helaas afscheid nemen van de 3 toppers.

Dinsdag

Jarig opstaan maar niet jarig voelen. De wekker gaat, zie dat mijn Australische kamergenoot al door de kamer rond loopt. Hij ziet dat ik wakker word en zegt " happy birthday mate" toen realiseerde ik het me. Weer 1 jaar ouder. Ik sprong uit bed gooide wat water door mijn gezicht en trok mijn werkkleren aan. Want jarig of niet het werk gaat ook hier gewoon door. Ik liep naar de eetzaal waar ik van alle kanten werd gefeliciteerd. Na een lekker geroosterde boterham met jam ben Ik mijn tanden gaan poetsten, en heb ik mij klaar gemaakt om te vertrekken. Onder het poetsen werd er op de deur geklopt. Carsyn stond voor de deur en drukte mij vervolgens een kaart in de handen. Een leuke verjaardagskaart uit Zambia. Na even snel de kaart te hebben gelezen konden we aan onze ochtendwandeling beginnen. Gelukkig geen eenzamen wandeling. Want net zoals de 3 Belgische meiden, is Carsyn ook een goed gezelschap.

In de kliniek was het weer baby wegen. Dit keer heb ik geholpen met het wegen maar geen vaccinatie gegeven. Ik ben na het wegen met Carsyn naar het lab gegaan om ons daar nuttig te maken. Even een andere kant van het werk in de kliniek bekijken. Ik heb geholpen met het tellen van cellen bij HIV. Het was wel leuk om even iets anders te doen. Na de werkdag ben met Riccardo (kamergenoot) naar de stad geweest om daar even te relaxen en te kijken of er wat WiFI was te krijgen. Om 17:00 waren we weer thuis en hebben we met de rest nog even wat gekaart. Totdat we werden geroepen voor het avond eten. Waar nog door de meeste vrijwilligers werd gezongen. Achter gezien was het een andere verjaardag dan ik gewent ben. Maar al met al heb ik mij goed geamuseerd. Zoals ik mij iedere dag amuseer. De tijd vliegt en voor dat ik het weet zit ik al weer thuis. Maar voorlopig heb ik nog veel mooie dingen in het verschiet. En hoef ik de komende 2 weken nog niet aan thuis te denken.

Update van inzameling

Via deze weg wil ik iedereen nog eens bedanken dat hij of zij het kliniek heeft geholpen. Heb nu een totaal bedrag van 200,-- opgehaald dankzij jullie. Helpen kan nog altijd door over te maken naar NL21RABO1131159551. De mensen hier zullen je dankbaar zijn.

Baby donderdag!!!

Nog even over gisteren. Het was gisteren namelijk running club. Op deze dag komen alle kinderen uit het dorp bij elkaar om een rondje te rennen. Natuurlijk deed ik met de kids mee, niet dat ik het vol kon houden. Maar oké, de kids rende mij link en rechts voorbij. Op een begeven moment liep ik achteraan, met nog 2 kids. De kinderen vinden het geweldig als je mee doet. Helaas was ik de enige van de vrijwilligers. De andere vrijwilligers waren de kinderen aan het vermaken die niet mee rende. Met papier en kleurpotloden, een springtouw, en een papier gevouwen vliegtuigje werden de kinderen vermaakt. Met water en koek na het rennen werden de kinderen beloond.

Vandaag, wat valt er over vandaag weer te vertellen. De wekker ging weer zo als die iedere morgen gaat. Mijn vaste ritueeltje als gewoonlijk weer uitgevoerd, en natuurlijk ook weer naar de kliniek gelopen. Bij aankomst kwamen we Africanimpact weer tegen. Ik ben bij de registratie gaan uithelpen met Miguel van Africanimpact. Het was schijnbaar zijn eerste week. De knul had er een flink tempo opzitten. Waarop ik zie "you realise your in Africa, right". Ik wilde ja niet te vroeg klaar zijn en mij de rest van de dag vervelen. Ondanks dat we het uiteindelijk nog rustig hebben doorgewerkt waren we om 10:30 al bijna klaar. Laura (Belgische arts in opleiding), en Sanne (Africanimpact) waren de baby's aan het wegen. Ik zag dat ze klaar waren en naar de labour ward liepen. Ze waren aan het wachten op een bevalling. De zuster was intussen buiten de vaccinaties aan het geven. Ik ben naar buiten gelopen en ben haar gaan helpen. Denk dat ik in 1 uur wel 30 injecties heb gezet. Sommige baby's beginnen al te janken als je de injectie klaar maakt. Dan heb je nog de baby's die beginnen te janken wanneer je de injectie zet. En net nu ik dacht dat ik een baby had gevonden die het droog zou houden. Begint ze te janken wanneer ik de laatste druppen vloeistof inspuit. Ow ja zou het bijna vergeten. Maar de moeders van de baby's zijn ook heel verschillend. Zo heb je moeders die met een big smile met hun baby op je krukje komen zitten. Dan heb je nog de moeders die gespannen op je krukje zitten, en continue "sorry baby" roepen. De ouders die de injectie niet durven te zien zijn het leukste. Ze kunnen het eigenlijk niet aan zien, maar kunnen het toch niet laten om te kijken. Met een uitzondering van vandaag. Vandaag kwam een moeder die het kind met een andere moeder ruilde. De ene moeder ging er met het kind van de andere moeder zitten. Dit alleen maar om dat de moeder het zelf niet kan aanzien.

Het liep vandaag allemaal heel gesmeerd. Was lekker bezig, totdat ik naast mij iemand hoorde vragen " hey Vincent how are you doing" "Bussy working". Het was een medewerker van de Organisatie van Dream Livingstone die kwam kijken of ik het nog naar mijn zin had. Niet veel later kwam Christi (Belgische arts in opleiding) vragen of ik nog veel werk had. Zij waren klaar en vroegen of ik mee ging. Ze hadden namelijk een lift aangeboden gekregen van de medewerkers van Dream Livingstone. Ik had nog een aantal vaccinaties te zetten dus zij dat ze konden gaan. Dan kon ik mijn stapeltje rustig afmaken. Was bijna klaar, toen Sanne (african impact) nog even langs kwam om gedag te zeggen. De vrijwilligers van african impact worden schijnbaar opgehaald en naar een volgend project gebracht. Na de laatste vaccinatie te hebben gegeven, ben ik in de eerste de beste taxi gestapt, afgezet bij het vrijwilligershuis, heb ik mij omgekleed, geluncht, en onderhand de hele middag gekaart, en gelachen omdat ik mij helemaal kan laten meeslepen in een spel. En absoluut niet tegen mijn verlies kan.

Vandaag heb ik ook een toffe activiteit geboekt voor zondag. Deze activiteit ga ik samen met 2 andere vrijwilligers doen. Wat dat is zien jullie zondag wel. Ook spraken we met een aantal vrijwilligers af dat we de zonsopgang vanuit de watertoren gaan bekijken morgen vroeg. Het word de wekker zetten om 05:00, dus ik zeg welterusten!!!

Unieke ervaring!!

Ik lig nu in bed, en realiseer mij net wat er vandaag allemaal is gebeurt en wat ik vandaag allemaal heb gedaan. Er is vandaag zo veel om over te vertellen. Weet haast niet waar ik moet beginnen. Ik neem jullie dan maar even mee naar deze morgen.

6:45, de wekker gaat. Druk nog half slapend de wekker uit. Vervolgens schik ik weer wakker om 7:00. Shit, iets later dan gehoopt, maar even goed nog op tijd voor alles. Met in mijn gedachte dat het weer een dood normale woensdag ochtend op de registratie ging worden, begin ik om 7:50 met mijn Belgische collega's te lopen. Tegenwoordig heb ik een vast ritueeltje. Opstaan, water in mijn gezicht gooien, 2 geroosterde sneetjes brood met jam, tas klaar maken, thee zetten voor onderweg, schoenen aan en lopen maar.

Met de muziek in de oren bedenk ik mij hoe ik dit verhaaltje vandaag weer in elkaar wil zetten. Ik zat net even na te denken over de verschillen in de zorg. Dat alles wat ik nu mee maak in de kliniek, eigenlijk heel uniek is. En waarschijnlijk nooit meer op deze manier zal meemaken. Goed, terug naar mijn dag.

Na flink doorstappen komen we rond 8:30 in het kliniek aan. Ik zei tegen mijn collega's dat ik vandaag wel weer naar de registratie zou gaan. En ja hoor, het was weer even chaotisch als altijd. Tijd om het tempo weer op te voeren. Helaas zat het vandaag totaal niet mee op de registratie. Al het materiaal faalde, de thermometer was kapot, digitale registratie systeem viel continue uit, en daarbij valt de weegschaal onderhand uit elkaar. Op deze momenten realiseer ik mij pas hoe arm het kliniek eigenlijk is. Geen geld voor een reserve thermometer, bloeddrukmeter, of weegschaal.

Op het moment dat ik even dacht vandaag ga ik niks bijzonder meer zien. Zag ik in mijn oog hoek een man naar binnen komen. Ik zag het meteen, de man had zijn linker arm onder de 2 graad brandwonden zitten. We moesten evengoed de vitale functies van de man opmeten voordat hij door mocht lopen naar de behandel kamer. Ik vroeg aan de man wat er was gebeurt. Tot mijn grote verbazing zij de man dat hij zich vorige week vrijdag ergens aan had verbrand. Kon niet verstaan waaraan. Zag meteen dat het flink geïnfecteerd was. Verder heb ik de wond niet geïnspecteerd, heb de man direct doorgestuurd nadat ik zijn vitale functies had opgenomen. We zijn doorgegaan met werken, maar bleef mij afvragen hoe ze die wond zoude behandelen. Ongeveer 1,5 uur later, was het eindelijk wat rustiger op de registratie. Ik ben met mijn collega naar de behandel kamer gelopen om te kijken hoe het met hem was. Mijn mond viel mij open toen ik hoorde dat hij nog niet behandeld was. Gelukkig was hij nu aan de beurt en konden we meekijken. De verpleger legde mij kort uit wat hij ging doen en vroeg of ik hem wilde helpen. Natuurlijk laat ik een kans als deze niet liggen en hielp hem met de behandelingen.

Net nu ik dit stukje op papier wil zetten zie ik de hele behandeling weer in mijn hoofd afspelen. Ik zal proberen het zo gedetailleerd mogelijk op papier te zetten. Maar ben gewaarschuwd dit is alleen voor de mensen met een sterke maag.

We zaten bij de man in de behandel kamer, we moesten wachten op de verpleger. Ik heb nog een aantal vragen aan de man gesteld. Om zo een beter beeld te schetsen over het verloop van de wond. Vroeg mij vooral af hoe het kan dat hij 1 week heeft voordat hij met een wond als deze naar de kliniek komt. De man zij dat hij vorige week naar het ziekenhuis was gegaan. Hier schreven ze hem een brandzalf voor. Maar de arm werd niet verbonden. Geen bescherming, niks. Ik keek naar de arm, het zat onder de blaren en loshangend vellen. De pols was helemaal opgezet en wel 2 keer zo groot als zijn onaangedane zijde. Waar de huid op zijn boven arm onderhand los hing. Stond het strak van de oedeem in zijn hand/pols. Boven op zijn handpalm was een grote blaar opengesprongen, schat dat het een open wond van 5 bij 5 cm was. Daarbij zag de pus onder de huid vandaag komen. De huid van zijn onderarm zag er verschrompeld uit. Op de onderarm waren een aantal kleine blaren open gegaan. Gelukkig nog niet geïnfecteerd. Ook op de bovenarms zat een verschrompelde plek, en een intacte blaar. Het zag er totaal niet goed uit.

De verpleger kwam binnen, en vroeg aan mij of ik al eens een Zambiaanse burn had gezien. Ook vroeg hij hoe wij dit in Nederland behandelen. Vertelde mijn eigen verhaal. En zij dat wij bij extreme brandwonden een huidtransplantatie krijgen. Vertelde dat wij bij de 2 graad brandwonden, zorgen dat het niet geïnfecteerd raakt. En dat we blaren het liefst intact houden omdat een brandblaar altijd steriel is. Bij de huidtransplantatie keek de verpleger mij al met grote ogen aan. Maar goed verder met de behandeling. De behandeling ging als volgt. De verpleger legde uit dat het allemaal dode huid was. En dat we dit moesten verwijderen. Nu keek ik de verpleger die overigens "loveday" heet met grote ogen van verbazing aan. Want ja je gaat in een kamertje van 1,5m bij 2m iemand zijn huid der onsterievan trekken. Ook iets wat onbedenkelijk is in Nederland. Nou ja, verder, ik vroeg aan de verpleger hoe hij zeker weet dat de huid dood is. Normaal zie je dat de dode huid zwart is. Met alle respect voor de mensen hier. Maar je ziet het kleurverschil echt niet. Hij vertelde en deed het gelijk voor. Hij zei dat de huid er zo vanaf valt wanneer je er over wrijft. Hij wreef met een nat watje over de huid. En ja hoor de eerste stukjes dode huid vielen op de grond. Het bloedde niet en zag er eigenlijk best wel clean uit. De arme man had nog geen 10 min geleden 2 ibrobufen gekregen om de pijn te bestrijden. Ook vroeg ik hoe hij er voor wil zorgen dat het niet geïnfecteerd raakt. Hij liet mij een of andere zilver Crème zien. Opzicht is dit prima. De zilver in de crème is namelijk antibacterieel. Met een dubbel gevoel hielp ik de verpleger met het verwijderen van de huid. Plakje na plakje totdat alle dode huid verwijderd was. Het duurde even voordat ik mij realiseerde dat is stukken huid van iemand af aan het trekken was. En de stukken huid in een bak gooit. De bak was voorzien van een stukje tape met het woord "Bin" erop. Het verwijderen ging eigenlijk best wel makkelijk. Je kon de huid er heel soepel van af halen/scheuren. Het is onderhand makkelijk dat een appel schillen. Ik keek naar de wond. De plekken op de arm waar de huid verwijderd was straalde rood/wit uit het was een grote open wond. Het bloedde overigens niet. We waren bijna klaar, maar we hadden nog niet alle materialen. De verpleger wilde alleen wat vaseline gazen op de wond doen. Maar ik zei hoe wil je ze fixeren, heb je een verband ofzo? Hij zei "let me look" en ging er vandoor. Ondertussen ben ik verder gegaan met het pellen van de man zijn arm. Gelukkig was alleen de bovenkant van de onderarm dode huid. De onderkant heb ik dus intact gelaten. Onder het pellen zag ik mijn Belgische collega een beetje wit worden en liep ook op een begeven moment het kamertje uit. Het was ondertussen wachten op "loveday", we hadden al een voorgevoel dat ze geen verband in de kliniek hadden. We keken elkaar aan en hadden beide het zelfde idee. We konden de man niet zo naar huis laten gaan. Dus we zijn naar de apotheek om de hoek gelopen, en hebben vervolgen voor 110 kwatcha verband gekocht. Vooruitkijkend naar het moment dat de man terugkomt voor een verband wissel. We kochten genoeg voor 2 keer. Bij terug komst in de kliniek had "loveday" precies genoeg verband gevonden om een vinger verband aan te leggen. Lang niet genoeg voor zijn arm dus. Maar goed dat wij deze kleine investering hadden gedaan. Nu we alle materialen compleet hadden konden we beginnen met het verbinden van de arm. We hadden de wond afgedekt met het vaseline gaas. Waarna ik het kon verbinden met het pas gekochte verband. Sprak na het verbinden met de man af dat ik hem maandag graag terug wil zien om een nieuw verband aan te leggen. Ik vertelde hem dat we genoeg hadden gekocht om het nog een keer te verbinden. Je zag duidelijk de dankbaarheid van de man, en dit zijn de moment waar je het voor doet. Op dit moment kreeg ik pas het gevoel dat ik nuttig was en dat ik een verschil kon maken.

De man was net weg toen "loveday" mij vroeg of ik een pen had. Het bleek dat er inspectie kwam kijken in het kliniek. Hij moest ergens een datum op zetten om door de inspectie te komen.

Ik kijk op de klok, het is inmiddels al 23:44 uur. Ben al dik een uur aan het schijven, en nog niet klaar met mijn verhaal. Zat mij net te bedenken wat ik nog meer heb meegemaakt vandaag. Toen viel het mij weer in, en wist ik het weer.

Nadat de man met de brandwond naar huis is gegaan. Hoorde ik dat er besnijdenissen zijn vandaag. Natuurlijk wil ik ook zien hoe ze dat hier doen. Ik vond de particuliere verpleger in een ander klein kamertje. Mij Belgische collega was er al, de patiënt nog niet. De verpleger was gespecialiseerd in besnijdenissen, en vertelde er van alles over. Zo vertelde hij dat bewezen is dat er zich minder HIV cellen op de penis van een besneden man bevinden. Dan wanneer je niet besneden bent. Het schijnt dus zo te zijn dat de voorhuid de ideale omstandigheden heeft voor een aantal virussen, waaronder dus het HIV virus. Hij kon er in alles geuren en kleuren over vertellen. En ik luisterde met verbazing. Ook vertelde de verpleger die "diamond" heet dat hij een particulieren verpleegkundige is. Eigenlijk dus een soort ZZPer. Hij komt naar verschillende klinieken wanneer er besnijdenissen zijn. Ik gaf hem mijn nummer zodat hij mij kon bellen wanneer hij een opdracht kreeg. Hij vond het leuk om mij dan een keer mee te nemen. Ik zie het weer als een nieuwe ervaring. Want helaas kwam de patiënt niet opdagen en hebben we vandaag geen Zambiaanse besnijdenis gezien.

Nu ik dit verhaal wil afsluiten vraag ik nog kan betekenen voor dit kliniek. Zo had ik zelf het idee om te kijken of er een mogelijkheid is nieuwe reserve materialen aan te schaffen. En in geval van de verbrande man, verbanden aan te schaffen. Zodat we deze patiënten niet met een enorm infectie risico naar huis laten gaan. Helaas kan ik dit niet alleen realiseren. Wie mij wil helpen om dit te realiseren kan contact met mij opnemen via een privé bericht op Facebook, whatsapp, een reactie op het blog, of je kan het gelijk overmaken op NL21RABO1131159551. SMS heeft geen zin omdat ik een nieuwe Zambiaanse simkaart heb. Alle kleine beetjes helpen. Het zou ook helpen om dit verhaaltje te delen met zoveel mogelijk mensen.

Alvast bedankt en de groet eruit Zambia.

Handgemaakte outfit!!

Vandaag was weer dinsdag baby weegdag. Maar bij aankomst in de kliniek stonden er net 10 moeders met hun baby. Later hoorde ik dat dit in het begin van de maand vaker voor komt. Babyweegdag was vandaag dus snel voorbij. Aangezien het bij de registratie enorm druk en chaotisch was, ben ik daar gaan uithelpen. Om 12:00 waren we met alles klaar en hebben we een taxi gepakt. We waren gelukkig net op tijd voor lunch.

Heb vandaag met Lisa (nieuw zeeland) onze verjaardag een beetje proberen te plannen. Het is namelijk zo dat Lisa 10 augustus jarig is en ik 9 augustus. We willen de vrijdag met alle vrijwilligers iets gaan doen. En natuurlijk daarna weer flink gaan stappen. We kozen de vrijdag omdat er dan zoizo al wat gedronken word. En omdat we beide op een doordeweekse dag jarig zijn. Daarnaast gaan er een aantal gezellige vrijwilligers naar huis.

Na lunch zijn we met een groep naar de Maramba market geweest om onder andere mijn bloesjes op te halen. De 2 bloesjes koste me in totaal 210 kwacha, wat gelijk staat en ongeveer 20 euro.

Na het avondeten zijn we met een grote groep naar Livingstone backpackbestemming geweest. Ik weet niet of ik hier eerder over heb verteld. Maar je kunt het een beetje zien als een lounge, bar, hostel. Het is hier altijd wel gezellig, en je kunt er relaxed liggen. Hier sloten we de dag met ze alleen af.

National holiday!!

Dit weekend hebben we kennis gemaakt met de nieuwe vrijwilligers. Een groep van ongeveer 15 geloof ik. Heb helaas nog niet de kans gekregen met iedereen te praten. De meeste zijn wel oké en passen goed in de groep. Het mindere puntje is dat de dominantie van de Nederlanders begint te verzwakken. Het zijn nu de Nieuw-Zeelanders die in grote getallen zijn in dit vrijwilligershuis.

Vandaag was het een nationale feestdag in Zambia. Maar ondanks dat heb ik vandaag nog veel gedaan. Zo ging vandaag de wekken om 7:30 uur, heb ik ontbeten en ben ik gaan uithelpen op de "contruction site". Dit is een ander project waar ze vandaag wel een handje hulp konden gebruiken. Het is een klein bouwterrein waar ze iets aan het bouwen zijn. Er staan 2 huisjes die al half af zijn. Waar nog geen ramen en deuren in zitten. Het is een kaal betonnen huisje waar nog veel werk verricht moet worden. We vroegen aan 2 mannen die aan het werk waren wat we konden doen. Ze zeiden dat we eerst al het materiaal moesten halen. Cement, gereedschap, ramen, en 2 kruiwagens. We tilden 7 ramen van A naar B, denk dat het net 200m lopen was. Het waren ramen zonder glas maar met metalen tralies. Je ziet duidelijk dat het huis goedkoop moet zijn, en niet zo zeer kwalitatief. Ik keek mijn collega vrijwilligers aan en zij dat we dit nooit in een halve dag af krijgen. Maar goed we zijn begonnen met gaten in de eerste muur te slaan. Het duurde lang en was ook nog vermoeid. De zon scheen en het was wel 30 graden. Nadat ik de gaten in de muur had geslagen konden we het raam in de gaten laten vallen. Nu moesten we het met cement in de muur fixeren. Na het raam de hebben gefixeerd was het al 12 uur en zat de halve dag der al op. Nu moesten we de andere 6 ramen weer terug tillen. Gelukkig kregen we wat hulp van de lokale kids.

Na de lunch heb ik met kennis gemaakt met nog wat nieuwe vrijwilligers. Verder nog met wat oude en nieuwe vrijwilligers een kaartspel gespeeld, en later naar de supermarkt geweest.

Om 16:00 moest ik weer thuis zijn omdat ik met de kinderen van het dorp wilden voetballen. Zoals velen van jullie weten ben ik absoluut geen held in voetbal. Maar ja iedere maandag is "soccer club", en komen er wel 30 kinderen uit het dorp naar het voetbalveld om met de vrijwilligers te voetballen. Het is leuk om te zien hoe fanatiek de kinderen zijn. We konden helaas geen teams onderscheiden. Dit maakte het wel moeilijk om te zien wie bij je in het team zat. Moet eerlijk zeggen dat ik gewoon heb gekeken wie de goede kant op rende. In al mijn onhandigheid met de voetbal toch nog 2 keer kunnen scoren. Uiteindelijk moest ik na 1 uurtje de handdoek in de ring gooien. Ik was helemaal kapot. Ben langs de lijn gaan zitten met een aantal andere vrijwilligers. Hier heb ik nog wat kinderen kunnen amuseren. Een groepje meisjes was een soort trefkans aan het spelen. Natuurlijk heb ik een paar balletjes meegedaan. De 2 kleinste kinderen van de groep heb ik op een andere manier bezig gehouden. Ik zette de kleine op mijn nek en ging rondjes draaien. De kleine vond het helemaal geweldig. Het was net kindervankantiewerk.

Morgen is het weer baby weeg, en vaccinatie dag. Ben benieuw hoeveel moeders met kinderen er vandaag langs komen.

Rustig weekend!!

Vrijdag, na baby donderdag een dood gewone dag. Wanneer ik aankwam bij het kliniek zag ik dat een aantal zusters aan het dweilen waren. De wastafel was overstroomd en het kantoor stond blank. Een zuster was het water aan het opruimen met handveger en blik. Het deed mij even aan Ibiza denken. Maar goed vandaag mocht ik ondersteunen bij onderzoeken van de zwangere vrouwen. Ik stond samen met een Zambiaanse studente verloskunde. Eerst moest ik de bloeddruk van de vrouwen controleren. Daarna mocht ik helpen bij het registreren en het meten van de baby in de buik. We moesten voelen waar en hoe het kind lag, en met een meetlint het kind opmeten. Het volgende was het luisten naar het hartje van het ongeboren kind. Dit werd gedaan door met een soort koker op de buik te drukken en je oor op de koker te leggen. Een mooie ervaring hoe ze hier met weinig middelen toch grote dingen kunnen doen.

Vrijdag middag na de lunch zijn we met een groepje naar Royal Livingstone gegaan. Dit is een hotel bij de Victoria Falls, waar je een prachtig uitzicht hebt. Bij het hotel liep een zebra de grazen, zomaar uit het niets. Het deed mij weer even denken aan de safari. We hebben hier met genoten van de zonsondergang. Een moment van rust, nadenken en genieten. Iedereen is stil en geniet er zichtbaar van. Voor vele was het hun laatste avond, dus voor hun was het ook een moment van besef, en flashbacks van hun afgelopen weken. Gelukkig hoef ik de komende 3 weken nog niet aan mijn laatste dag te denken.

Na de zonsondergang hebben we in het vrijwilligershuis gegeten, en later naar de stad gegaan. Hier hebben we weer een paar drankjes gedronken en op de Afrikaanse muziek gedanst.

Na een avond stappen, hebben we vanmorgen een ontbijten bij Zambezi gegeten. Zambezi een restaurant in Livingstone. Ik had een samengesteld ontbijt met bacon, ei, en hash browns (een soort schijf van geraspte gebakken aardappelen).

Zaterdag liep ik richting de stad, en kwam er een 2 jongetjes naar mij toe. Hij wilde een stukje meelopen. Het knulletje ging recht voor mij staan, de andere zat op een op een fiets. Ik gaf de 2 een high five en liep met ze de straat uit. In eerste instantie wilde ik het hele stuk lopen, maar heb uiteindelijk een taxi gepakt. Het is de laatste dagen zo ontzettend warm dat lopen niet te doen is. Eenmaal in de stad even met WiFi voor de laatste keer facetimen met het thuisfront. Pap, mam en Lieke, succes met jullie reis maar vooral veel plezier. Ik weet zeker dat jullie net zo enthousiast zullen zijn als mij wanneer jullie eenmaal daar zijn.

Vandaag heb ik niks geplant, een lekker rustige dag genieten van de rust. Het schijnt morgen een nationale feestdag te zijn in Zambia. Dus heb ik een extra vrije dag. Wat ik dan ga doen weet ik nog niet.