Vaccinatie donderdag!

Alweer 2 dagen voorbij gegaan. 2 dagen met verschillende ervaringen. Zo kwam ik gister bij de kliniek, en vertikte ik het om nog een half uur te wachten to alles zou gang kwam. Ik heb het eens over een andere boeg gegooid. Toen aankwam heb ik zelf maar de benodigde spullen gepakt en ben begonnen met de registratie van de vitale functies. Na goed doorwerken met druk uitoefenen op de African time waren we rond 10:30 al bijna klaar. Deze dag kwamen er toch werk een aantal gevalletjes binnen die je weer even stil laat staan bij de situatie. En even weer realiseerde hoe hulpeloos je bent in de armoede.

Zo kwam er op een begeven moment een blinde man binnen. Je kon eerst niet merken dat deze man blind was. Totdat ik hem riep om op de weegschaal te komen staan. Hij ging der volledig naast staan, stond er eerst een beetje versteld van. Totdat de persoon waar hij mee was gekomen vertelde dat hij niks zag.

Daarnaast kwam er met spoed een vrouw in een rolstoel binnen. Ze zag er zeer ziek uit en kon niet meer lopen. Ze werd gelijk naar een aparte kamer gebracht. Wat er verder mee is gebeurt weet ik niet. Zag alleen wat zusters om elkaar heen draaien en niet wetend wat ze moesten doen.

Bijna op het zelfde moment dat de vrouw binnen kwam, kwam een man binnen. Met een doek om zijn hand gewikkeld. De man vertelde dat hij met zijn hand tussen een machine was gekomen. In plaats van het gelijk te verbinden moest de armen man eerst zijn vitale functies opgemeten krijgen. Dat eenmaal gedaan is de Belgische arts in opleiding, met hem meegegaan om te kijken. Later vertelde ze dat de man nog een half uur heeft moeten wachten totdat hij verbonden werd. De man had zijn vingertoppen der nog half aan hangen. Toen hij verbonden werd, werd dit met een bol watten gedaan. Niet steriel, niet schoongemaakt, niks aan hygiene. Het zal mij dat ook niet verbazen als de man hier een fikse infectie krijgt.

Als laatste kwam er nog een jongen met zijn vader. De jongen was net 13 jaar, en kwam zijn HIV medicatie halen. Het komt wel binnen als je een knul van 13 voor je ziet staan. Die nu al achtervolgd word door HIV, waar hij zelf niks aan kan doen.

Vandaag vroeg uit de veren gegaan. Ik wilde de baby weeg dag niet aan mijn neus voorbij laten gaan. Gelukkig was ik op tijd en kon ik beginnen met het wegen van de baby's. Ik denk dat er wel 60 moeder met hun baby langs zijn geweest om te wegen. Nu valt pas op dat bij er na het eerste levensjaar van de baby het gewicht vrijwel het zelfde blijft. Daarnaast viel op dat er ongeveer. Dat er ongeveer 5 baby's zijn blootgesteld aan HIV. Dit omdat de moeder positief getest is op HIV bij de geboorte van het kind. Het lijkt weinig, maar het is veel.

Na het wegen ben ik verder gegaan met de vaccinaties geven. Ik denk dat ik wel 40 baby's aan het janken heb gemaakt. Ook hier, bij het geven van vaccinaties zie je hoe ongeregeld en chaotisch het eigenlijk is. Zo hadden we niet genoeg vaccinaties voor mazelen. De nurse waarmee ik de vaccinaties zetten zei op eens " you can handel the rest" en ze ging iets anders doen. Ik was al een tijde alleen bezig toe ik op een begeven momenten geen injectie naalden meer had. Nadat ik naalden had gevonden in de kliniek kon ik verder gaan met mijn laatste 3 patiënten. Ik riep de naam van de baby, en liet de under 5 kaart (de roze of blauwe kaart bij foto's) aan de moeder zien. De moeder bevestigde dat de kaart bij de baby hoorden. Pas nadat ik de vaccinaties had gezet kwam de moeder naar mij toe en probeerde uit te leggen dat het de verkeerde kaart was. Het kind heeft 1 vaccinatie gehad waar het al immuun voor was. Met andere woorden, deze vaccinatie is verspilt. Want het zal het kind niet meer immuun maken dan dat het al is. De rest was gelukkig wel nodig. Dit zijn de moment waar ik mij op de ongeregeldheid, slechte niveau en laksheid van de bevolking kan ergeren.

Na de lunch ben ik met een groepje vrijwilligers naar de lokale markt gegaan. Hier heb ik 2 verschillende stoffen gekocht, waar ik mij 2 bloesjes van laat maken. Dinsdag zijn ze klaar, ben benieuwd.

Wat ik tot nu toe heb geleerd over het land en de mensen!!!

Eerst even over gister en vandaag!

Gister

De laatste 2 dagen waren helaas niet heel bijzonder. Gister was het redelijk druk in de kliniek, maar er zijn geen indrukwekkende dingen gebeurt. Ik was rond 12:00 klaar en ben naar huis gelopen. Daar heb ik mij omgekleed en heb even geluncht. Na de lunch ben ik naar de stad gelopen om even te kunnen FaceTime met het thuisfront. Nu moet ik eerlijk opbiechtend dat ik de afgelopen week nog geen moment aan thuis heb gedacht. Maar ja je word natuurlijk wel gemist. En natuurlijk moest ook even facetimen met de jarige tweeling. Bij thuiskomst heb ik met 3 vrijwilligers (een uit US, een uit Engeland, en een uit Nieuw Zeeland) een aantal potjes gekaart. Leuke mensen waar ik het de laatste dagen goed mee kan vinden. En het is ook nog eens een goed oefening voor mijn Engels.

Na het avond eten ben ik nog met 3 Nederlandse vrijwilligers naar een café/restaurant gegaan waar we de beschikking hadden over WiFi. Helaas was de WiFi niet sterk genoeg om de safari foto's te kunnen uploaden. Ik probeer ze er zo snel mogelijk op de zetten. Maar ja dit is en blijft Afrika.

Vandaag

Ik stond vandaag op en dacht. Aah dinsdag, de dag van de moeders en de baby's. Het is namelijk zo dat op dinsdag en donderdag moeders met hun baby's naar het kliniek komen. De baby's worden dan allemaal gewogen. Hun gewicht word dan in een kaart geschreven waar ze de groeicurve kunnen bijhouden. In deze kaarten valt het op dat sommige baby's op een bepaalt moment niet meer bijkomen en de groei een beetje stagneert. Ook word er op deze dagen gekeken of een baby nog bepaalde vaccinatie moet krijgen. Maar goed ik ging vandaag dus naar het kliniek met het idee dat ik de baby's kon gaan wegen. Wanneer ik met de 3 Belgische vrijwilligers bij het kliniek aankwam, stonden we al snel voor een teleurstelling. AfricanImpact was al bezig met het wegen. Dit is een organisatie die ook vrijwilligerswerk regelt. Alleen is het zo dat deze vrijwilligers alleen de leuke dingen te doen krijgen. Ze zijn op bepaalde dagen op verschillende projecten. En staan nooit meer dan 2 dagen op een zelfde project. Zo komen ze je werk af pakken, en zo zie je ze niet meer. Zeer irritant, maar ja wat doe je eraan. We zijn opzoek gegaan naar ander werk. Ik ben vandaag meegelopen met de hoofdzuster die de vaccinaties ging geven. Wanneer vroeg of ik haar met de vaccinatie kom helpen, vroeg zijn aan mij of ik dit thuis mocht. Ik vertelde dat ik een afgestudeerd verpleegkundige ben, en dus weet hoe ik met injecties moet omgaan. Als het aan haar had gelegen had ik de vaccinatie mogen zetten. Maar heb vandaag voor mijzelf tijd in het leren gestoken. Ik wilde leren hoe zij hier omgaan met de vaccinatie, hoe hun werken, en hoe ik zie welk kind welke vaccinatie krijgt. Sprak met haar een tijd af dat ik donderdag haar kon helpen met het geven van de vaccianties. Later heb ik nog met de hoofdzuster een praatje gemaakt. Zo kon ik haar een beetje beter leren kennen.

Na de lunch ben ik even op bed gaan liggen. Ik kom al dagen slaap tekort, en heb nu wel 3 uur geslapen. Vanavond dan maar weer vroeg naar bed om de laatste gemiste uren slaap in te halen. Dan probeer ik morgen de foto's online te krijgen.

Wat ik tot nu toe over het land en de mensen heb geleerd.

Er zijn een aantal dingen in dit land waar je gewoon niet om heen kunt. Zo heb ik misschien al kort een keer iets verteld over de zogenaamde "african time". Ik zal dit begrip voor jullie nader uitleggen. Het komt er eigenlijk op neer dat niet alles spit op tijd gaat. Zo moet je hier niet opkijken wanneer je om 7:00 met iemand afspreek, je uiteindelijk pas om 8:00 die persoon ziet. Niets heeft haast en alles gaat rustig aan. Als het nu niet is komt het later wel. Nu was het voor mij niet moeilijk om mij hieraan aan te passen. Maar soms gaat dit mij zelfs te ver.

Daarnaast word bijna alles met de voet gedaan. Zo vinden wij het in Nederland zielig als de mensen 2 uur moeten lopen naar hun werk. Maar sprak ik hier met de mensen en vinden ze het zelfs wel lekker om te lopen. Je ziet zelden dat een kind word afgezet bij zijn school. En wanneer dit gebeurt zijn het meestal wat rijkere mensen. De rest loopt allemaal naar school/werk/stad.

De mensen zijn hier over het algemeen vriendelijk. Maar je moet de goede voor je hebben. Wanneer je in een taxi zit of wanneer je door de kliniek loop, word je regelmatig gevraag hoe het met je gaat. Het is bijna een standaard zinnetje. Een ander veel voorkomend woord is "muzungo" (weet niet helemaal hoe ik het schrijf). Het betekend letterlijk blanken. Op de terugweg van de kliniek naar het vrijwilligershuis hoor je het bijna op iedere hoek van de straat. En iedere keer wanneer ik het hoor, draai ik mij om steek mijn duim omhoog en laat merken dat ik precies weet wat ze zeggen.

Daarnaast word je soms aangesproken, krijg je standaard de vraag hoe gaat het, en waar je vandaan komt. Dan geef je antwoord en krijg je standaard te horen, I love The Netherlands. Dan krijg je wanneer er een korte stilte valt de vraag of hij/zij wat geld van je kan krijgen. Laats vroeg een jongen van ik denk 18 jaar dit aan mij. Hij zij dat het voor zijn zusje was, om medicijnen van de kopen. Hoe graag je de mensen ook wilt helpen. In dit geval is het niet te doen. Ten eerste wist ik niet wat hier van waar was. Daarnaast zal het waarschijnlijk niet bij deze keer blijven. Help je er een heb je de volgende week 10 mensen achter je aan lopen. De week daarna misschien wel 20.

De kinderen in de dorpen zien je als iets speciaals. Ze zwaaien altijd of komen naar je toe. Dan willen ze meestal een stukje met je meelopen. Altijd vriendelijk en met een lach. De kinderen die naar je toe komen zullen altijd vrolijk zijn. Deze kinder hèbben namelijk nog geen besef van armoede en zullen je ook niet zien als een rijke die alles voor elkaar heeft.

Het laatste wat ik nog kwijt wil over de mensen, is hun voorliefde voor Shima (Het lokale gerecht). Zo zat ik gister in een taxi waar de chauffeur met enorme passie over het gerecht aan het vertellen was. Het was absoluut hilarisch hoe de man het bracht. Hij zij onder ander "I love Shima" " you have eat it with your bare hand" "or dip it in you soup" "it's very good" "very very good". Hij raakte er niet over uit gepraat, en heb het de hele taxi rit aangehoord. Het was niet de eerste keer dat iemand zij dat hij/zij dit een lekker gerecht vond. Ook Kennedy vind dit een lekker gerecht. Ik vind het nergens naar smaken, geef mij maar een aardappel.

Het land hier is prachtig. De landschappen zijn adembenemend. Soms heb ik het gevoel alsof ik een film zit. De dorpen en het landschap is alles wat ik me er van had voorgesteld. Het is alleen ontzettend zonden dat de mensen er niks aan doen om het zo mooi te houden. Het rommel licht hier gewoon naast de weg. Soms zie je dat er gaten in de grond zijn gegraven. Hier word dan al het afval in geflikkerd.

Dit is wat mij tot nu toe is op gevallen. Hebben jullie vragen over het land of de mensen. Laat dan een reactie achter dan probeer ik het uit te vinden.

Groet Vincent

Wat een lekker weekend!!!!

Het weekend begon natuurlijk met een lekker avondje stappen. Op deze avonden leer je de andere vrijwilligers pas echt kennen. Het was een leuke, gezellige avond. Rond 03:00 waren we thuis en konden we gaan slapen. Om 06:00 ging de wekker weer we werden namelijk om 06:30 (african-time 07:00) opgehaald om op safari te gaan. Het was ongeveer 1 uurtje rijden, voordat we in Chobe (Botswana) waren.

De safari begon met een adembenemende river cruise door de rivieren van het Chobe national park. Chobe national park heeft een oppervlakte van 11.000 vierkante kilometer. Zoals ik al zij begon de safari met de river cruise. Het duurde niet lang voordat we het eerste nijlpaard gespot hadden. Niet veel later volgende de eerste krokodil, visarend, buffel, en zelfs een olifant aan de waterkant. Er zaten veel nijlpaarden en krokodillen, je raakte en niet naar uitgekeken. Iedere keer dat je de wilde dieren vredig zag lopen of zwemmen, voelde je je heel kwetsbaar en klein. Gelukkig hadden we een leuke grappige gids die wist wat hij deed. We konden op sommige momenten heel dichtbij komen. Zo konden we een krokodil van nog geen meter afstand bewonderen. Hij vertelde ook veel over de beesten. Hij kon onderandere zien hoe oud ze waren en of en een mannetje of vrouwtje was. Aan kennis kwam hij absoluut niet te kort.

Na de river cruise kregen we lunch bij een lodge. Ik heb deze hele week nog niet zo goed gegeten. Het was ontzettend bunkeren voor de rest van de week. Het was een buffet met allemaal lekkeren gerecht. Iedereen heeft hier 2 vollen borden leeggegeten. Na ons helemaal te hebben volgevreten, zijn we in de jeep gestapt en zijn we Chobe national park ingereden, wat een avontuur. Het was absoluut prachtig. De gids vertelde dat ze hier een van de hoogste populaties olifanten hebben. Het duurden dan ook niet lang voordat we de eerste kudde tegenkwamen. Over de hele dag hebben we der misschien wel 300 gezien. We hadden ook een moment waar we in het looppas van de olifanten stonden. Omdat de olifanten zo gewent zijn aan de mensen en de auto's liepen ze rakelings langs de jeep. Letterlijk nog geen meter van ons af. Het was een broed kudde met moeders en kleine olifanten van nog geen jaar oude. Het staat op 3 in mijn top 5 mooiste safari momenten. Ook de impala's kwamen heel dicht bij. Het zijn mooie beesten die in een kuddes van 1 mannetje en 20 vrouwtjes leven. Maar in de middag komen alle kuddes bij de rivier bij elkaar. Ook de giraffen werden vrij snel die dag gezien. De gids liet ons zien wat het verschil tussen het mannetje en het vrouwtje is. De giraffen kwamen jammergenoeg niet heel dichtbij. Maar het is absoluut hilarisch om de beesten te zien rennen. Het ziet allemaal zo lomp uit. Later op de dag gingen we op zoek naar de leeuwen. De leeuwen schuilen overdag, omdat het veel te warm voor ze is. Na uren zoeken kwamen we uiteindelijk een aantal leeuwinnen tegen die aan het uitrusten waren. Er lagen er een stuk of 7 bij elkaar. Een had een halsband om, voor onderzoek naar het gedrag in het park. Het was absoluut een prachtige afsluiter van de dag. Na de leeuwinnen moesten we ons haasten om op tijd bij het kamp te zijn. Letterlijk. Een race tegen de klok. We moesten voor het donker op het kamp zijn omdat vanaf 18:30 de rangers in het park rondlopen. Het kamp ligt midden in het park. Later kregen we bij het kampvuur een uitgebreide uitleg waarom de gids zich moest haasten. Het was namelijk zo dat dit park jaren geleden geterroriseerd werd door stroperij. Met de komst van de rangers is dit enorm terug gedrongen. Dit komt omdat de stropers ter pekken worden neergeschoten wanneer ze s'nachts in het park lopen. Stropers zijn er nog steeds, maar zelden. De gids vertelden ook dat de rangers een om het kamp heen in de bomen zitten om ons veiligheid te bieden. Ze beschermen ons niet van de wilde dieren maar van eventuele stropers. Vroeger waren niet alleen de dieren het slachtoffer van stroperij. Maar werden toeristen s'nacht beroofd. Nu kun je dus begrijpen dat het gevaarlijk is als je na 18:30 nog in het park rondrijd en de rangers je voor stropers aan kunnen zien.

Bij aankomst in het kamp kregen we een rondleiding. We kregen de tenten te zien, de eettafel, en het toilet. Het toilet was een gat in de grond met een afscheiding er omheen. De groep bestond het merendeel uit meisjes. Ik kan je vertellen het was net alsof je een aflevering van Echte meisjes in de jungle aan het kijken was. Absoluut hilarisch. Het op kampvuur bereide eten was verbazingwekkend lekker. Lekkere kippenpootjes met rijst en groeten. De nachten zijn hier absoluut het einde. Ik heb nog nooit een sterrenhemel gezien die zo helder was. Dat in combinatie met de beesten geluiden maakt de mooiste avond/nacht tot nu toe.

Vroeg in de morgen zijn we weer op pad te gaan om te kijken of we nog wat leeuwen konden spotten. Maar het eerste wat we zagen was een mega kudde van wel 1000 buffels. De focus lag echter op de leeuwen. Na een aantal uren rondrijden kwamen we verse voetstappen van een leeuw tegen. We zijn deze gevolgd maar hebben helaas niks kunnen vinden. We kwamen wel een kudde zebra's tegen. We leerden dat je de strepen van een zebra kunt vergelijken met een vinger afdruk. Iedere zebra heeft zijn unieke print. Teleurgesteld gingen we terug naar het kamp om te lunchen. Na de lunch ging de zoektocht verder. Maar niet naar de leeuwen, voor de leeuwen was het al te laat en te warm geworden. Daarnaast moesten we om 15:00 het park uit zijn. We hebben nog een aantal olifante, giraffe, zebra's, impala's, buffels en nog wat bijzondere vogels gezien. We maakte een stop op een heuvel met een prachtig uitzicht. Hier maakte we een groepsfoto en gingen verder met het laatste 1,5 uur van de safari. Ik was aan het genieten van de wind en de zon toen onze gids opeens iedereen uit zijn relax modus haalde. Het riep "Leopard", iedereen stond gelijk op het puntje van zijn stoel omdat de luipaard zich normaal niet laat zien. En al zeker niet rond deze tijd. We reden letterlijk nog geen meter van het dier vandaan. Het keek niet eens op van ons en ging gewoon verder waar zij mee bezig was. We volgende haar totdat het niet meer kon. De gids vertelde dat ze aan het jagen was, want we zagen haar langzaam naar een aantal antilopen sluipen. Helaas hadden we geen tijd om daar op de wachten. uiteindelijk waren we maar een half uur te laat het park uit. Gelukkig zijn we hier in Afrika en maakte het niet uit. De "african time" is hier nu eenmaal deel van hun cultuur.

Mijn Top 5

5 Kudde impala's dicht bij de jeep.

4 kudde van 1000 buffels in de morgen

3 Overstekende Olifanten rondom de jeep.

2 leeuwinnen relax in het gras

1 Luipaard van het laatste uur.

Alles foto's zijn de bekijken onder het tab foto's. Deze worden morgen middag geüpload wanneer ik ergens WiFi kan vinden.

Groet Vincent.

Rustige dag!! Indrukwekkende patiënten!!

Wanneer we vanmorgen in het kliniek aan kwamen zaten er net 2 patiënten in de wachtkamer. Het was inmiddels al 8:30 en er was nog niemand aanwezig van het personeel. Ook moesten we wachten op het materiaal. Het was 9:00 toen we eindelijk konden beginnen. Het was vandaag niet druk maar er waren een aantal patiënten die niet in orde waren. De eerste patiënt waar je meteen zag dat het niet goed was, was een baby van 2,5 maand. Een duidelijke hoest dien niet in orde was. Ik zag het kind al ziek uit de ogen kijken. Na vraag vertelde de moeder dat dit al een aantal weken zo was. Het kind had blijkbaar 2 weken terug antibiotica gekregen maar dit heeft tot op heden nog niet geholpen. Een arts in opleiding, ook vrijwilliger verdacht het kind van kinkhoest. Omdat wij alleen vrijwilligers waren konden we natuurlijk niet veel meer doen dan de vitale functies opnemen.

Een andere patiënt waar wij mee te maken kregen had een hele andere klacht. Deze man had verschillende bloedende hoofdwonden. Deze had hij gisteravond opgelopen toen hij in een gevecht belande. De man werd aangevallen omdat hij een andere mening had over het stemmen. In Nederland zouden we iemand met deze hoofdwonden gelijk doorsturen en laten verbinden. Hier moesten we eerste alle vitale functies opnemen. Ook het gewicht en lengten, als je het mij vraagt een beetje nutteloos. Maar ja wie ben ik. De andere vrijwilliger en ik waren extra voorzichtig met het monitoren van deze patiënt. We willen natuurlijk niet in aanraking komen met het bloed. 1 derde van de bevolking is hier namelijk besmet met HIV.

De laatste en misschien wel ziekste patiënt werd met een rolstoel het kliniek in gereden. De rolstoel was gemaakt van een oude fiets, tuinstoel en een aantal ijzeren stangen. De vrouw kon niet meer staan, we konden haar dus niet wegen. Ik schat dat ze niet meer woog dan 25 -30 kg. Deze vrouw had extreme geelzucht. Het viel mij eerst niet op maar toen ik haar bloeddruk wilde meten zag ik het in haar ogen. Die helemaal geel zagen. Ze was zo mager dat de bloeddruk band bijna 2 keer om de arm paste.

Verder was er niet veel bijzonders in het kliniek en was het routine werk. Rond 12:00 waren we klaar en hebben we buiten op de andere vrijwilligers gewacht. Onder het wachten zag ik de rolstoel naar buiten komen. Maar er zat niemand meer in. Misschien dat ze opgenomen is, maar voor mij is dit nu nog een raadsel.

Het volgende blog zal zondagavond of maandagavond online komen. Vanavond is het stapavond met de vrijwilligers. Daarnaast ben ik het hele weekend op safari in Botswana.

Groet Vincent

Tweede werkdag!!

Laat ik weer een stukje Afrikaanse cultuur aan het licht brengen. Ik kwam vanmorgen aan bij het kliniek. Het was ongeveer 8 uur. Wanneer ik binnen kwam hoorden ik iemand door de ruimte schreeuwen. Ik wist niet wat er aan de hand was. Maar ze was schijnbaar een voorlichting aan het geven. Ik vroeg aan de hoofdzuster wat ik kon doen. Het vaste personeel was schijnbaar nog niet daar. En ik moest wachten totdat het personeel er was. Vandaag moest ik weer de vitale functies opnemen. Maar toen ik wilde beginnen moest alles nog geregeld worden. De weegschaal was er nog niet. De batterijen van de bloeddruk meter waren leeg. Het was denk ik 9:00 eer dat we konden beginnen. De wachtkamer zat inmiddels helemaal vol. Er was geen systeem iedereen kruipt voor. Een grote chaos. En voor Tino, om even op je reactie te antwoorden. Dit was mij zelfs te chaotisch. Het valt op dat de meeste volwassen mensen tussen de 40 en de 55 kg wegen. Sommige mensen zien er dan ook echt niet gezond uit.

Vanmiddag ben ik met nog 2 ander vrijwilligers naar de stad gelopen om naar de supermarkt te gaan en wat geld te pinnen. We hebben hier ook nog een drankje gedaan. Een lekkere koude milkshake.

Vanavond hebben we er nog een gezellig avond van gemaakt. Ik heb met een aantal andere vrijwilligers nog een stressvol kaartspel gedaan. Waar ik de naam eerlijk gezegd al niet meer van weet. Morgen avond is hier de avond waar iedereen op stap gaat. Ik weet nog niet wat ik hier van moet verwachten. Maar de reacties zijn goed. Er hangt hier een goede, vriendelijk en ontspannen sfeer onder de vrijwilligers. Uiteindelijk zitten we hier natuurlijk allemaal met het zelfde doel.

Verder is er vandaag niet veel gebeurt. Het spannendste is misschien wel geweest op het moment dat ik dit blog schreef. Ik zakte namelijk door mijn bed toen ik de klamboe aan de kant wilde hangen.

Groeten,

Eerste werkdag!!! Slechte nacht!! Victoria Falls!!

Wauw weer een dag vol indrukken.

Laat ik maar eens beginnen bij de nacht. Deze nacht werd ik om 4:30 wakker. Ik hoorde harde geluiden. Nu schijnt het zo te zijn dat er binnen kort verkiezingen zijn. Hun campagne bestaat uit rondrijdende auto's met speakers op hun dak. Letterlijk schreeuwen om stemmen dus. Eenmaal wakker is het moeilijk in slaap komen. Het koelt namelijk enorm af s'nacht. Lag te rillen in mijn bed, en spijt dat ik niet meer truien heb meegenomen. Je verwacht natuurlijk ook niet dat het in Afrika ooit koud zou zijn.

Eerste dag in het kliniek!

Om 8:30 werd ik opgehaald. Een aardige werkneemster van het vrijwilligershuis wees mij de weg. Lopen is hier in Zambia het meest gebruikte transportmiddel. Dus ik moest vandaag ook lopen naar het kliniek. Het was ongeveer 45 min lopen. We liepen midden door de dorpjes. Overal zie je mensen lopen. Sommige zie je in de tuin werken en sommige zitten gewoon voor aan de straat. Onder het lopen kwamen we langs een kerk. Mijn gids vroeg mij of ik naar de kerk ging. Ik zij "I don't really belief". Ze keek mij aan en zij lachend, "The next 5 weeks you come with me to Church every sunday". "I wil make you belief again", ik moest lachen. Ik zij dat ik best wel een keer mee wilde gaan. Puur om te kijken hoe het hier in zijn werk gaat.

We kwamen aan bij het kliniek, en moesten op zoek naar te hoofdzuster. Wanneer we die gevonden hadden werd ik door weer iemand anders rond geleid. Hij lied mij letterlijk ieder kamertje van het kliniek zien. En stelde mij aan iedereen voor. Het maakte niet uit of een dokter met een patiënt bezig was. Ik werd gewoon voorgesteld en de patiënt werd onderbroken. Na de rondleiding vroeg hij aan mij waar ik wilde beginnen. Ik zei dat het mij niks uit maakte. Maar gelukkig werd ik bij 2 andere vrijwilligers geplaatst. In een ruimte waar we van iedereen de vitale functies moesten opnemen. De patiënten verschilden van baby's tot ouderen van ik gok een jaar of 70.

Eenmaal aan het werk had ik gelijk door wat ze bedoelen met de "african time". Alles gaat hier in de eerste versnelling. Het maakt niet uit hoeveel mensen er staan te wachten. Er is hier totaal geen druk. Iets wat wij in Nederland te veel hebben, hebben ze hier te weinig.

Vandaag waren er een aantal patiënten, waar je een bepaald niet pluis gevoel bij hebt. Zo kwam er vandaag een oudere vrouw die maar net 32 kg woog. Ze kon zich nauwelijks voortbewegen. Iets wat dan toch wel indruk maakt. Daarnaast was er een jongetje met zijn moeder. Het jongetje was ik denk nog geen 3 jaar. Was nergens bang voor. Hij liep naar mij toe met een smile om weegschaal te gaan staan. Ook de rest van de vitale functie deed hij zonder problemen. De temperatuur word onder de oksel gemeten. Iedereen met de zelfde termometer. Die na gebruik met een beetje alcohol word schoongemaakt. Wanneer ik de temperatuur bij het jongetje wilde meten, had hij zijn jasje al uit gedaan. Al voordat ik de thermometer in de handen had. Het was pas toen ik ging meten, dat ik merkte dat dit jongetje een typische oedeem buikje heeft. Ook wel hongerbuikje genoemd. Nu kan ik dit niet zeker weten maar alles wijst in die richting. Na de controles gaf ik de jongen een hand. Hij lachte en liep weer naar zijn moeder.

Tegen een uur of 12:00 was het werd al gedaan. We liepen met 4 vrijwilligers terug naar het vrijwilligers huis. Ik had geluk dat ik 3 andere vrijwilligers had die terug liepen. Anders was ik gegarandeerd verdwaald.

Lunch, diner

We waren nog net op tijd voor de lunch. Vanmiddag stond op het menu: pasta met een soort pannenkoek en natuurlijk rauwkost. Omdat ik iets nodig heb wat vult neem ik tussen door altijd nog wat handjes müsli.

Na de lunch ben ik mij op bed gaan liggen en in een diepe slaap gevallen. Ik werd wakker en kon onderhand gelijk aanschuiven bij het avond eten. Een lekkere aardappel met ik denk rundvlees.

Excursie

Vanavond hadden we met een groep van 12 vrijwilligers afgesproken naar de Victoria Falls te gaan. We bestelde 3 taxi's. We werden voor 12 kwatcha per persoon afgezet bij de watervallen. De taxi chauffeur probeerde ons nog af te zetten. Maar dat is hem niet gelukt. Vanavond was het een speciale avond bij de Victoria Falls. Het is namelijk zo dat bij iedere vollemaan een regenboog boven de Falls staat. Heel indrukwekkend en apart om te zien. Helaas was het te donker om een goede foto te maken.

We sluiten de dag vandaag af met een avontuurlijke terug reis. We zaten in de taxi onderweg naar het vrijwilligershuis, toen uit het niets alle auto's voor ons stil stonden. De auto's deden allemaal hun waarschuwingslichten aan. Pas toen we dichterbij kwamen zag ik dat er een kudde olifantje over de weg liepen. De taxi chauffeur zei dat ze olifanten de stad in gaan om mango van de bomen te eten. De chauffeur zei ook dat dit vaak voorkomt maar eigenlijk nooit went. Deze olifanten zijn onvoorspelbaar en kunnen zomaar aanvallen.

Zoals jullie hebben kunnen lezen was het mijn dagje wel. Ik heb nog iedere dag versteld gestaan. Van de kleinste dingen tot de meest indrukwekkende. Ik heb het nog altijd naar mijn zin. Ik heb hier helemaal geen tijd voor heimwee en wil voorlopig nog lang niet naar huis.

Groet Vincent.

P.S. Foto's komen nog!!!

First night!!! Orientation day.

First night!! and Orientation day.

Vannacht kwam ik er achter dat de gemiddelde Zambiaan kleiner is dan mij. Aangezien ik niet lang uit kan liggen omdat het bed 10cm te klein is. Al met al heb ik goed geslapen. Uiteindelijk beter dan verwacht. Om 8 uur heb ik ontbeten met een aantal andere vrijwilligers. We kregen 2 geroosterde sneetjes brood met vloeibare pindakaas. Veel vrijwilligers hebben hier hun eigen ontbijt bij. Gelukkig had ik nog wat crackers bij mij om het eten hier aan te vullen.

Om 10:30 kregen we informatie over wat praktische zaken, cultuur, de manier van groeten, en andere kleine dingen. Met name het groeten is mij bij gebleven. Zo kwam ik er achter dat de Zambianen graag knuffelen. Kennedy demonstreerde dit. Eerst geeft je een normale hand, dan grijp je over naar een greep met alleen de duimen. Daarna switch je Weer naar een gewonen hand en geef je de persoon voor je een knuffelen. Het is eigenlijk de drie kussen die we en Nederland geven, alleen dan anders. Een ander dingetje wat wel leuk is om te weten is dat je hier ook op een andere manier kan betalen dan met geld. Zo legde Kennedy uit dat je ook spullen kunt ruilen. Bijvoorbeeld als degene die je spullen wilt verkopen je pet mooi vind kan het zo maar voorkomen dat hij die wil ruilen voor spullen die hij verkoopt.

In het vrijwilligershuis krijgen we 2 keer op een dag warm eten. Deze middag stond er rijst op het menu. Met een soort vlees wat ik niet kon plaatsen. Later hoorde ik van een andere vrijwilliger dat het geen echt vlees was. Maar soja of zoiets. Het was in ieder geval goed te eten.

Rond 14:30 werden we opgehaald en kregen we een rondleiding door Livingstone. We werden door een taxi afgezet bij een plaatselijke markt. Gelijk bij het eerst kraampje was het raak. De man groette mij en zij, "sir I like you cap, want to trade". Ik stond werkelijk met me mond vol tanden. Van alles wat Kennedy had gezegd was niks gelogen. Helaas ben ik pas net hier en heb ik die pet nog 33 dagen nodig. Anders had ik hem waarschijnlijk geruild. Dit zelfde volgde bij de 5 kraampjes waar we ook nog langs kwamen. Ze verkochten allemaal de typische Afrikaanse beeldjes. Sommige verkochten ook schilderijen geschilderd op een bepaald soort stof. De volgende tussenstop was de bank. Hier heb ik mijn euro's met de Zambiaanse valuta -kwacha- kunnen wisselen. 1 euro is ongeveer 10 kwacha. Na een kleine 45 min in de rij staan konden we doorlopen naar een telefoon zaak. Hier kochten we voor 2 kwacha een nieuwe simkaart waarmee we internet tegoed konden kopen. Ik kocht ongeveer 2gb mobiele data voor 185 kwatcha. Daarna zijn we doorgelopen naar de supermarkt, waar ik flessen water en wat snacks heb gekocht. Ook kocht ik wat müsli voor het ontbijt van morgenvroeg. Dit was het einde van onze Tour door de stad. We namen afscheid van onze gids en hebben nog een drankje gedaan bij Kubu café.

Na een overheerlijke chocolade milkshake, zijn we in een taxi gestapt en voor 5 kwacha per persoon afgezet bij het vrijwilligershuis. We waren met 4 personen. Dus voor 2 euro zijn we thuis afgezet. Nou, daar ga ik geen 45 min de berg voor op lopen.

Eenmaal thuis hebben we ons bij een aantal andere vrijwilligers gevoegd. Ik ben in een hangmat gaat liggen en probeerde iets voor mijn blog te typen. Even later liep er een joekel van een kever op de grond. Het leek op een kakkerlak maar het was niet goed te zien. Ik zag de andere vrijwilligers gespannen naar het beest kijken, en de voeten op tillen.

Vanavond stond er pasta op het menu. Nu met ik geloof wel echt vlees en wat rauwkost. Vooralsnog heb ik geen klagen over het eten. Het is anders dan ik gewent ben, maar vind het niet smerig.

Ben vanavond vroeg mijn bed ingedoken om dit blog te schrijven en fit te zijn om morgen op het project te beginnen. Kijk er ontzettend naar uit.

De dag voor, van en na vertrek!!

Dag vrienden, familie, collega's en ander volgers.

Vrijdag 15 juli heb ik mogen genieten van een geweldig afscheids/slagings/verjaardagsfeest. Het is ongelofelijk hoe vaak ik vrijdag de vraag heb gekregen of ik het niet spannend vond, zo alleen op reis. Toen kende ik nog geen spanning en maakte ik mij nog nergens druk om. Maar nu, een dag voor vertrek begint die spanning toch wel te komen. Maar naast die spanning overheerst het gevoel dat ik eindelijk mijn droom kan waarmaken. Ik heb dan ook vooral zin om te gaan.

De dag voor vertrek

Vandaag stond in het teken van de tas in pakken. Ik heb alles wat ik mee wilde nemen uitgestalt in de woonkamer. Met behulp van een checklist heb ik mijn spullen bij elkaar kunnen leggen. Zo is de kans klein dat ik nog wat vergeten ben. Na de checklist eenmaal te hebben afgewerkt konden we eindelijk gaan inpakken. Zo heb ik met het inpak-inzicht van me vader de tas goed vol gekregen. Ik had zelfs nog plaats over.

Dan nog maar voor de laatste keer nog de checklist doorlopen, en nog een lijstje gemaakt voor mogenvroeg. Alles is compleet en klaar voor vertrek. Eindelijk, eindelijk, na al die maanden er naar toe leven staat mijn reis nu echt voor de deur.

Update!

De dag van vertrek

Vandaag was het dan zo ver. De dag van vertrek. Vanmorgen stond ik onder de douche en dacht. "Dit is misschien wel de laatste WARMEN douche voor de komende 5 weken." Na een lekkere (nu nog warmen) douche, een lekkere boterham gegeten en alles nog eens dubbel gecontroleerd. Dit met 2 overbezorgde ouders. Rond een uur of 12:00 nog bezoek gehad van mijn maatje die mij nog steeds voor gek verklaard. Even later kwamen mijn zeer emotionele opa en oma ook nog afscheid nemen. Het is natuurlijk ook niet niks als 1 kleinzoon in Zambia zit, de andere kleinzoon in Peru zit en je dochter, kleindochter en schoonzoon in ghana zitten. En dit allemaal in de zelfde periode. Oma en Opa maak jullie niet druk. Ik zal uitkijken en zorgen dat ik jullie als ik terug ben weer in mijn armen kan sluiten.

Eenmaal onderweg naar het vliegveld alle leuke reacties op facebook en whatsapp nog eens gelezen en geantwoord. Het doet goed dat er zo veel mensen met je meeleven en benieuwd zijn naar je reis.

Dan zie je opeens het vliegveld dichterbij komen. Je voelt dan dat het niet lang meer duurt. De grote reis gaat beginnen. Het moment dat je ouders mij los moeten laten en mij door te poortjes zien weglopen. Nog een keer omdraaien even zwaaien en daar vertrek ik dan. Alleen op avontuur.

De vlucht

De eerste vlucht startte in Düsseldorf. Ik vertrok om 18:30, voor dat ik het in de gaten had was ik al in München. Waar ik vervolgens 1,5 uur moest wachten totdat ik mijn volgende vlucht kon pakken. Gelukkig heb ik de tijd goed om gekregen. Wachtend bij de gate kon ik mijn vliegtuig al zien. Kan wel zeggen dat ik nog nooit in dit formaat vliegtuig heb gevlogen. Om 20:20 kon ik instappen, en om 21:10 steeg ik op. Ik hoopte dat ik de komende 11 uur vliegen door kon slapen. Maar helaas had ik niet de meest ideale plaat. En kon ik mij geen houding geven. Na amper 2,5 slaap heb ik het opgegeven en ben ik maar een film gaan kijken. Rond 5:30 gingen de lichten in het vliegtuig weer aan en kwam de cabin crew langs met het ontbijt. Ongeveer 2 uur later kwam ik aan in Johannesburg, waar het op dat moment nog net 9 graden was. De 2 uur die ik in Johannesburg moest wachten heb ik in een restaurant op het vliegveld gevuld. Nog even contact gehad met het thuisfront en een cola gedronken. Tot nu toe gaat alles volgens schema. Nu, op moment van schrijven zit ik in het laatste vliegtuig naar Livingstone. Een korte vlucht van ongeveer 1,5 uur, voordat ik eindelijk op het land sta waar ik de komende 5 weken zal verblijven.

De dag van aankomst

Ja dan is het eindelijk zo ver. Ik Ben veilig op de plaats van bestemming geland. Ik stap uit het vliegtuig en loop over het vliegveld richting de paspoortcontrole. Ik kijk naar het Afrikaanse landschap en voel me gelijk thuis. Bij de ingang kom ik eerst nog voorbij een Ebola controlepost. Dit word gedaan om een uitbraak te voorkomen. Ben niet ongerust in Zambia is momenteel geen Ebola uitbraak. Eenmaal gecontroleerd

naar de paspoortcontrole gelopen en mijn visus geregeld. Na een paar minuten wachten kwam Kennedy (mijn contact persoon) mij ophalen. Het was nog geen 10 minuten rijden naar het vrijwilligershuis. Ik was net op tijd voor de lunch, kon gelijk aanschuiven. Niet veel later ontmoette ik de eerste medevrijwilligers. Vrijwilligers uit allen hoeken van de wereld. Zo heb ik gesproken met mensen uit U.S., Nieuw Zeeland, Australië, Schotland, Engeland en zelfs België.

Rond een uur of 16:00 werd ik gevraagd of ik mee ging om met de plaatselijke kinderen te voetballen. Ik ben natuurlijk meegegaan, heb niet gevoetbald maar de kinderen langs de lijn even bezig gehouden.

Om ongeveer 19:00 stond het eten klaar, en krijg je gelijk het plaatselijke gerecht voorgeschoteld. Shima noemen ze het hier, het ziet eruit als bleke aardappelpuree met teveel bindmiddel. Het is stijf en smaakt een beetje naar droge gemalen rijst. Maar al met al goed te doen. Onder het eten werd afgesproken met een aantal vrijwilligers naar een café te gaan om iets te drinken. Gelukkig heb ik hier WiFi om mijn blog te update! Ik kijk uit naar de oriëntatie dag van morgen!!

Groet Vincent